تاثیر هشت هفته مکمل سازی کورکومین بر سطح HgbA۱C پلاسمای خون زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف: دیابت بیماری است که مشخصه آن افزایش غلظت گلوکز خون به دلیل نقص در تولید انسولین و یا گیرنده های انسولینمیباشد. از طرفی یکی از راه های بیخطر برای کنترل بیماری دیابت، استفاده از برخی گیاهان دارویی است که عوارض اندکی دارند. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر مکمل سازی کورکومین بر سطح HgbA۱C پلاسمای خون زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش شناسی: بدین منظور ۴۰ زن مبتلا به دیابت نوع دوم، به طور تصادفی انتخاب شدند. نمونه ها بطور تصادفی به چهار گروه ده نفره تقسیم شدند. گروه ها شامل سه گروه تجربی(مکمل کورکومین، تمرین استقامتی، ترکیب مکمل و تمرین) و یک گروه کنترل بودند. برنامه تمرین استقامتی شامل دویدن روی تردمیل به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت ۵۰-۶۰ دقیقه و با شدت ۵۰ تا ۷۰ درصد ضربان قلب بیشینه بود. یک روز قبل و یک روز بعد از دوره تجربی هشت هفته ای، نمونه گیری از آزمودنیها بعمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آزمونهای آماری در سطح معنی داری کمتر از ۰/۰۵ استفاده شد.نتایج: هشت هفته مکمل سازی کورکومین و اجرای تمرینات استقامتی باعث کاهش معنیداری در میزان HgbA۱C پلاسمای خون آزمودنیها گردید .(P<۰/۰۵)نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که هشت هفته مکمل سازی کورکومین و تمرینات ورزشی استقامتی، موجب هم افزائی آثار یکدیگر در بهبود هموگلوبین گلیکوزیله زنان مبتلا به دیابت نوع دوم گردیده و احتمالا می توان از این نوع مداخله در مدیریت درمان بیماران مبتلا به دیابت نوع دوم و کاهش عوارض ناشی از آن استفاده کرد.

Keywords:

مکمل سازی کورکومین , تمرینات استقامتی , دیابت نوع دوم , هموگلوبین گلیکوزیله.