نقش هوش اخلاقی بر تکانشگری و خودباوری دانشجویان دانشگاه پیام نور اراک

یکی از ابعاد تحول و رشد افراد، که از دوران کودکی تا بزرگسالی، در کنار دیگر ابعاد رشد شکل می گیرد، رشد اخلاقی است. از این روی، پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر هوش اخلاقی بر تکانشگری و خودباوری دانشجویان دانشگاه پیام نور اراک انجام گرفت. روش پژوهش حاضر توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه پیام نور اراک در نیم سال اول سال تحصیلی ۰۱-۱۴۰۰ بودند. تعداد ۴۰۰ نفر از این افراد به شیوه نمونه گیری تصادفی از بین جامعه آماری فوق انتخاب و به پرسشنامه های هوش اخلاقی لنیک و کیل (۲۰۰۵)، مقیاس تکانشگری بارات (۱۹۵۰) و پرسشنامه خودباوری سیوندی (۲۰۱۳) پاسخ دادند. در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده های بدست آمده از نرم افزار spss۲۶ استفاده شد. یافته های پژوهش نشان دادند که هوش اخلاقی با تکانشگری به صورت مستقیم و معکوس ولی متغیر خودباوری به صورت مستقیم و افزاینده همگی در سطح زیر۰/۰۱. معنی دار هستند. به عبارتی، چنین استنباط می گردد که با شدت گرفتن متغیر هوش اخلاقی در دانشجویان، میزان تکانشگری کاهش ولی خودباوری دانشجویان افزایش می یابد. می توان نتیجه گرفت که هوش اخلاقی دانشجویان در دانشگاه، موجب کاهش تکانشگری و افزایش خودباوری آنها می شود. بنابراین به منظور بهبود تکانشگری و افزایش خودباوری، می بایست به هوش اخلاقی توجه ویژه شود.

Keywords:

هوش اخلاقی , تکانشگری , خودباوری , دانشجویان