تقویت پوشش ضد خوردگی با استفاده از نانوکامپوزیت گرافن اکسید و چهارچوب فلز-آلی

در این پژوهش، از چهارچو ZIF-۸ و گرافن اکسید به عنوان نانوکامپوزیت میزبان بازدارنده خوردگی بنزوتریازول BTA ( استفاده شد. با استفاده از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی (FE SEM) مجهز به طیف سنج پراکندگی انرژی پرتو X ( (EDS)، درستی فرآیند سنتز نانوکامپوزیت تایید شد. بارگذاری بازدارنده برروی نانوکامپوزیت حامل با آنالیز FT-IR بررسی گردید. مخلوط اپوکسی حاوی نانوکامپوزیت بارگذاری شده با ۱/۵ درصد وزنی بر روی سطح آلیاژ فولادی از نوع تیغهی ST-۱۲ پوشش داده شد. به منظور بررسی خواص ضد خوردگی، نمونه ها در داخل محلول ۳/۵ درصد وزنی از NaCl غوطه ور شده و بررسیهای الکتروشیمیایی نظیر منحنیهای تافل، طیفسنجی امپدانس الکتروشیمیایی و نیز زاویه تماس از نمونه ها به عمل آمد. نتایج حاصل از این آزمونها، بهبود مقاومت خوردگی پوششهای حاوی نانوساختار بارگذاری شده را نسبت به نمونه اپوکسی خالص نشان داد. ادغام بنزوتریازول همراه با گرافن اکسید و چهارچوب فلز-آلی، اپوکسی را به یک پوشش هوشمند با ممانعت کنندگی فعال تبدیل کرد و باعث تقویت پوشش اپوکسی در برابر خوردگی شد.

Keywords:

نانوکامپوزیت , پوشش ضدخوردگی , چهارچوب فلز-آلی , گرافن اکسید , بنزوتریازول