آب، بنیادی ترین مایه ی زندگی در زمین به شمار میآید تا جای که قرآن کریم نیز سرچشمه ی پیدایش زندگی را آب میداند. انسانها،گیاهان، جانوران و نیز دیگر زیست کنندگان در زمین، بدون آب توانایی زندگی را نداشته و از میان خواهند رفت. از کودکی به ما نیاموختند که تنها منبع اصلی تامین آب در مناطق خشک و نیمه خشک آب زیرزمینی می باشد تا از آن با جان و دل حفاظت کنیم.البته نیاکان هوشمندمان به این موضوع آگاهی داشتند و با ابداع قنات از آب زیرزمینی استفاده پایدار می نمودند. شوربختانه، به دلیل عدم نبود آگاهی جامعه از اهمیت آب و محیط زیست در سلامت جامعه و منفعت طلبی عده ای از مردم در ۵۰ سال گذشته آب هایزیرزمینی کشور به غارت رفته و می رود. این موضوع امنیت آب و غذا، امنیت اقتصادی و اجتماعی و توسعه پایدار را به شدت تهدیدمی نماید. کشور با وضعی بس خطرناک رو به رو است. اگر این روند ادامه یابد خطر تبدیل دشت های کشور به کویر در آینده نه چندان دور (حداکثر ۱۰ سال دیگر) بطور جدی وجود دارد و فلات ایران که هزاران سال در آن زندگی جریان داشته از رونق افتاده و به سرزمین ارواح تبدیل خواهد گردید. با کاهش ۵۰ درصد برداشت از
منابع آب زیرزمینی در دشت های بحرانی و فوق بحرانی و پرداخت کمک هزینه زندگی به کشاورزان، افزایش بهره وری آب در بخش کشاورزی و استفاده از
آب باران و سیل در توسعه کشت دیم و تغذیه آب های زیرزمینی می توان به
بحران آب در دشت های کشور فایق آمد