اثربخشی خود دلگرم سازی بر تاب آوری و هراس اجتماعی دانش آموزان

آموزش خوددلگرم سازی یک رویکرد نوظهوری می باشد که طی سال های اخیر برای درمان کردن ا ختلال هایی م ثل احساس تنهایی، افسردگی و ... به کار رفته است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی خود دلگرم سازی بر تابآوری و هراس اجتماعی دانش آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهر سرایان انجام شد. مطالعه حاضر نی مه آزمای شی از نوع طرح پیش آز مون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر پایه ششم اب تدایی شهر سرایان در سال تح صیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بودند ۳۰۰) نفر)؛ که در پژوهش حاضر ۳۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب و در دو گروه ۱۵) نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه گواه) قرار گرفتند. دانش آموزان گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای در هر هفته ۲ جلسه به صورت گروهی تحت آموزش برنامه خود دلگرم سازی قرار گرفتند اما دانش آموزان گروه گواه طی این مدت در هیچ کلاس آموز شی در شرکت نداشتند. ابزارهای مورداستفاده در مرحله پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه هراس اجتماعی کانور و هم کاران (۲۰۰۰) و کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) بودند، پایایی پرسشنامه هراس اجتماعی با استفاده از آلفای کرانباخ ۰,۸۷ و پرسشنامه تاب آوری ۰,۸۸ محاسبه گردید که پایایی خوبی می باشد. جهت تحلیل داده، از روشهای آماری مانند محاسبه میانگین، انحراف معیار و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد، میانگین گروه آزمایش در مولفه های هراس اجتماعی کاهش و ا ما تابآوری نسبت به گروه گواه افزایش یافته است. میتوان گفت که آموزش خود دلگرم سازی بر کاهش هراس اجتماعی و افزایش تاب آوری دانش آموزان موثر است و می توان از آن برای کاهش هراس در دانش آموزان و افزایش تاب آوری آنها استفاده کرد.

Keywords:

خود دلگرم سازی , تاب آوری , هراس اجتماعی.