انسان شناسی و پارادوکس مجازات در فلسفه حقوق جزا

حقوق جزا که معطوف بر تعیین جرم و مجازات است، از ارکان اصلی قوانین جوامع بشری محسوب می شود. هدف این شاخه از علم حقوق، تبیین ناهنجاری های اجتماعی به لحاظ کیفری، برخورد با هنجارشکنان به منظور حفظ نظم جامعه، اصلاح مجرمان و نهایتا ایجاد بازدارندگی در مقابل ناهنجاری ها است. اصل تفسیر مضیق قوانین جزایی به نفع متهم و مجرم، مدلول توجه خاص این شاخه از علم حقوق به عدالت و حفظ حقوق افراد است. فلسفه حقوق جزا، همچون دیگر فلسفه های مضاف، مسئولیت بررسی پدیدارشناسی غایتمندانه و وانمود اصول اساسی این بنیاد را برعهده دارد. اجرای عدالت و احقاق حق - که هدف اصلی و محور اساسی علم حقوق به شمار می رود - خاستگاه و غایت قواعد حقوق جزا را نیز تشکیل می دهد. از طرفی، تحقق عدالت جز با توازن معقول و منطقی قواعد حقوق جزا با استعداد ذاتی متهم و مجرم، امکان پذیر نخواهد بود. حال آنکه، بروز پارادوکس مجازات، نتاج تامل فلسفی در حقوق جزا است. بررسی امر در این مقاله که به شیوه اسنادی - کتابخانه ای و به سیره توصیفی - تحلیلی مدون است، مبین وضوح نمود پارادوکس یاد شده و تعارض قواعد حقوق جزا با ماهیت انسان و به تبع آن عدالت و احقاق حق خواهد بود.

Keywords:

پارادوکس مجازات , فلسفه حقوق جزا , انسان شناسی , عدالت , تعارض قواعد حقوق جزا