بازخوانی نظریه برنامه ریزی ارتباطی نمونه موردی شهر بجنورد

ارتقاء کیفیت محیط و بهبود سطح زندگی ساکنان آن موضوع اصلی علم برنامه ریزی شهری است .این موضوع به دلیل ماهیت چند بعدی خود از پیچیدگی و گستردگی ویژه ای برخوردار است . امروز برنامه ریزی رکن اساسی در مدیریت است و هیچ کاری بدون تدوین یک برنامه مدون و مکتوب که در آن اهداف، راه های نیل به آنها و زمان بندی این طرح روشن شده باشد، انجام نمی گیرد. این موضوع سبب شد تا تلاشی جهت ارتقاء نظام برنامه ریزی شهری در ایران پدید آید و برنامه هایی با عناوین متنوع تولید و استفاده شوند. در ایران نظام محلات در ۱۰۰ سال اخیر دچار تغییرات اساسی شده است . از آنجایی که نظام سنتی محلات ضعیف و نظام جدید جایگزین نیز ناکارآمد است ، از رهیافت های نوینی نظیر برنامه ریزی ارتباطی در جهت ارتقاء کیفیت وضعیت کنونی محلات کمک گرفته شده است . برنامه ریزی ارتباطی رویکردی نوین در ادبیات برنامه ریزی است که نطفه های پیدایش آن به اواخر دهه ۱۹۷۰ و تکامل آن به دهه ۱۹۹۰ باز می گردد. در پاسخ به هدف اصلی نوشتار پیش رو که معرفی برنامه ریزی ارتباطی به عنوان یکی از پارادایم های مهم و تاثیرگذار برنامه ریزی شهری در آغاز هزاره سوم است ، تلاش شده با تبیین جایگاه، ویژگی ها و چالش های این رویکرد نوین ، ادبیات حاکم بر موضوع مورد کنکاش قرار گرفته و زمینه و راه کارهای بهره گیری از این نگرش در فرآیند برنامه ریزی کشورمان مورد تامل قرار گیرد تا بستری برای دوری جستن از رویکردهای سنتی در برنامه ریزی شهری فراهم آید. دخیل شدن مردم در فرآیندهای ارتباطی مشارکت ، یادگیری گروهی و رشد فردی آنان را ایجاد می سازد و در نهایت منجر به توانمندسازی می شود که نسبت به محیط زیست و توسعه شهر بی تفاوت نبوده و خود را متولی این عرصه می دانند. بنابراین هدف این مطالعه ، بررسی نظریه برنامه ریزی ارتباطی در بافت مرکزی شهر بجنورد بوده و میزان مشارکت شهروندان در طرح ها و توسعه شهر است که منجر به توانمندسازی مردم خواهد شد.

Keywords:

مدیریت , برنامه ریزی ارتباطی , رویکرد نوین , مشارکت شهروندان , شهر بجنورد