اثربخشی آموزش مهارتهای ارتباطی به شیوه الگودهی ویدئویی بر بهبودآغازگری اجتماعی کودکان با اختلال طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم یک اختلال عصب_ تحولی بوده که با آسیب پایدار در تعامل اجتماعی متقابل و الگوی ارتباطی محدود مشخص می شود. هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش مهارت‎ها‎ی ارتباطی به شیوه الگودهی ویدئویی بر بهبود آغازگری اجتماعی کودکان با اختلال طیف اوتیسم بود. جامعه آماری شامل تمامی کودکان ۵ الی ۱۲ سال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم استان کهگیلویه و بویراحمد در سال ۱۳۹۹ بود که از بین آنها به روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ کودک از مراکز رویش شهر یاسوج و توانبخشی سرای امید اوتیسم شهر گچساران انتخاب شدند. تشخیص قطعی اوتیسم نیز توسط مقیاس گارز و تشخیص روانپزشک اطفال مندرج در پرونده کودک انجام شد. در نهایت افراد انتخاب شده پس از بررسی سایر ملاک ها و رضایت والدین به صورت تصادفی در سه گروه ۱۰ نفره که شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایدهی شدند. ابزار جمع آوری داده ها عبارت از ابزار سنجش مقیاس درجه بندی اوتیسم گیلیام-ویرایش سوم (گارز) بودند. هر دو گروه در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرارگرفتند. گروه آزمایش مداخلات مهارت‎ها‎ی ارتباطی را با روش های ویدئویی دریافت کردند ولی گروه کنترل همان مداخلات معمول مرکز توانبخشی را دریافت کردند. پس از جمع آوری داده‎ها، با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادکه آموزش مهارت ارتباطی به شیوه الگودهی ویدئویی موجب بهبود آغازگری اجتماعی کودکان با اختلال طیف اتیسم شده‎است‎. یافته ها حاکی از آن است که می توان از آموزش الگودهی ویدئویی به عنوان یک روش مکمل در کنار سایر روش های درمانی برای بهبود توجه آغازگری اجتماعی کودکان با اختلال طیف اتیسم استفاده کرد.

Keywords:

طیف اوتیسم , مهارت‎ها‎ی ارتباطی , الگو دهی ویدئویی