اثربخشی روانشناسی مثبت بر تاب آوری، امیدبه زندگی و کیفیت زندگی در مادران دارایفرزند عقب مانده ذهنی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روانشناسی مثبت بر تابآوری، امیدبه زندگی و کیفیت زندگی در مادران دارایفرزند عقبماندهذهنی بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری و گروه آزمایشو گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای فرزند عقب مانده ذهنی شهر کرمانشاه در سال ۹۹ - ۱۳۹۸ می باشد.آزمودنی ها شامل ۳۰ نفر که با نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروهآزمایش ( ۱۵ ) و گواه ( ۱۵ ) جایگزین شدند، برای آزمودنی های گروه آزمایش جلسات آموزش روانشناسی مثبت نگربه صورت جلسات گروهی برگزار شد و از پرسشنامه های تاب آوری ، کیفیت زندگی و امید به زندگی برای جمع آوریداده ها استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس انجام شد. نتایج نشان داد که تفاوت معناداریبین گروه های آزمایش و گواه وجود دارد و بین میانگین نمرات تاب آوری P<۰/۰۳,F=۵/۳۵ بهبود کیفیت زندگی P<۰/۰۰۱,F=۱۸/۴۵ و بهبود امید به زندگی P<۰/۰۵,F=۳/۶۲ دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده شد. نتایج نشان داد که در کنار بررسی های کلینیکی میتوان از رویکرد روانشناسی مثبت نگردر کنار سایر رویکردهای درمانی جهت بهبود وضعیت خانواده های دارای کودکان عقب مانده ذهنی استفاده کرد.

Keywords:

روانشناسی مثبت نگر , تاب آوری , کیفیت زندگی , امید به زندگی , عقب ماندگی ذهنی