تعیین مدلی برای امکان سنجی اولویت بندی زمین های بایر به منظور گسترش فضای سبز شهری با رویکرد LID و زیر ساخت سبز (مطالعهموردی: شهر کرج)

شهرنشینی مدرن شاید آخرین حلقه از زنجیر یکجانشینی بشری باشد اما خالی از کمبود نیست. از طرفی شهرها با معضلاراضی بایر نیز رو به رو هستند. اراضی بایر علاوه بر اینکه منظره شهر را نامطلوب، تاثیر منفی بر امنیت منطقه و ساکنینآن میگذارند و از این رو باری بر دوش شهر به شمار می آیند. مطالعه حاضر به تصمیم گیری در مورد اولویت بندی اراضیبایر برای تبدیل به فضای سبز، تعیین شاخص ها و تعریف قاعده تصمیم گیری نیازمند تعریف یک مدل مکانی در بسترGIS بود چرا که تصمیم گیری بر پایه اطلاعات مکانی بود و ویژگی های اراضی با تغییر مختصات متفاوت است. در اینمطالعه برای نخستین بار از مفهوم رویکرد توسعه با حداقل تاثیر در تعریف معیارهای انتخاب فضای سبز استفاده شد.LID در مفهوم کلی چارچوبی برای برنامه ریزی کاربری زمین و طراحی چشم انداز به نحوی است که محیط زیست یکمنطقه، هنگام مکانیابی برای توسعه و حفظ محیط در نظر گرفته شود. یکی از وجوه تمایز این مطالعه با مطالعاتپیشین، استفاده از شاخص های رفاهی و اجتماعی مانند میانگین درآمد خانوار، بیکاری، جرم و مهاجرت در راستای عدالتاجتماعی در بحث توسعه پایدار در مکانیابی فضای سبز است. پس از تعریف معیارها با استفاده از روش تصمیم گیریفرایند تحلیل سلسله مراتبی و مصاحبه با کارشناسان جهت انجام مقایسات زوجی، قاعده تصمیم گیری در محیط GISاجرا شد. در نهایت گزینه های موردنظر در محدوده مورد مطالعه که شهر کرج بود رتبه بندی شدند و گزینه نخست تبدیلبه فضای سبز، زمین شماره ۱۰ معرفی شد.

Keywords:

فضای سبز , GIS , LID , تصمیم گیری چندمعیاره , مکانیابی