بررسی مطالعه ای تاثیر تمرینات بسته جنبشی بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات واستوس مدیالیس و واستوس لترالیس در افراد مبتلا به سندرم درد پاتلوفمورال

مقدمه: درد پاتلوفمورال، یکی از شایع ترین اختلات اندام تحتانی است که ۲۵ درصد آسیب های زانو را تشکیل می دهد. فعالیت هایی از قبیل، نشستن طولانی مدت، بالا و پایین آمدن از پله و چمپاتمه زدن یا دویدن نیز در ایجاد این سندرم نقش مهمی دارند. همچنین، صدمات ناشی از استفاده بیش از حد از اکستانسورهای زانو، ناپایداری کشکک، آسیب های غضروفی و استئوکندرال، افزایش زاویه Q و عوامل هورمونی و استفاده بیش از حد زانو نیز می تواند و اختلال در عملکرد عضلات چهار سر ران باعث به وجود آمدن این سندرم می گردد.روش شناسی: این مطالعه مرور سیستماتیک از روش های بیانیه مورد گزارش گری ترجیحی برای بررسی های سیستماتیک متاآنالیز پیروی می کند. در زمینه واجد شرایط بودن مبنی بر جست و جوی اطلاعات در سه مرحله انجام شد. در مرحله اول جست و جوی ادبیات موجود بین سال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۲ با مجموعه ای از کلید واژه های از پیش تغریف شده انجام شد. در این مطالعات مقالات لاتین در مجلات و سایت های معتبر بیشتر مورد مطالعه قرار گرفت.نتیجه گیری: اثر بخشی تمرین زنجیره جنبشی بسته و باز در بهبود سیستم عصبی عضلانی مفصل زانو همراه با بهبود حس عمقی در مفصل باشد. این امر باعث تقویت عضله و بهبود عملکرد عضله می گردد و همچنین ثبات مفصل زانو را به همراه داشته و فشارهای وارد بر مفصل زانو را به حداقل می رساند. تاثیر تمرینات بسته جنبشی بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات پهن داخلی در مرحله اول باعث کاهش تاخیر و در مواردی بهبود این تاخیر زمانی در فعالیت عضلات پهن داخلی و خارجی نسبت به یکدیگر گردید. همچنین این تمرینات باعث بهبود درد و عملکرد افراد مبتلا به سندرم پاتلوفمورال می گردد.

Keywords:

تمرینات بسته جنبشی , واستوس مدیالیس و واستوس لترالیس , سندرم درد پاتلوفمورال