نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین خدا آگاهی و خردورزی در بین معلمین ابتدایی شهراسلام آباد غرب

هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین خداآگاهی و خردورزی در بین معلمان ابتدایی شهر آسلام اباد غرب می باشد. تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی و ازنظر روش انجام دادن تحقیق توصیفی می باشد. جامعه آماری مورد مطالعه کلیه معلمان ابتدایی شهر اسلام اباد غرب به تعداد ۴۸۰ نفر بوده و حجم نمونه براساس فرمول کوکران به تعداد ۲۱۴ نفر انتخاب شدند که به شیوه غیر تصادفی در دسترس بود. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه خودکارآمدی، خداآگاهی و خردورزی می باشد. در پژوهش حاضر از روایی صوری که مبتنی بر نظر صاحب نظران بوده استفاده شده و پرسشنامه از منظر آن ها مورد تایید واقع شده و در وضعیت مناسبی بود، استفاده شد. جهت بررسی پایایی از الفای کرونباخ استفاده شد که مقدار آن برای کل پرسشنامه ۰/۸۷ محاسبه و تایید شد. داده ها گردآوری شده براساس آزمون پیرسون در نرم افزار SPSS۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که ابطه مثبت و معنی داری بین متغیرهای خداآگاهی و خودکارآمدی وجود دارد و رابطه مثبت و معنی داری بین خداآگاهی با خردورزی و خودکارآمدی با خردورزی وجود دارد. و این رابطه به لحاظ آماری نیز تایید شده است. زیرا سطح معنی داری به دست آمده کمتر از ۰/۰۵ می باشد.

Keywords:

خودکارآمدی , خداآگاهی , خردورزی , معلمین