رابطه محیط یادگیری سازنده گرا با مهارت اجتماعی دانش آموزان ابتدایی

هدف از این پژوهش تعیین رابطه محیط یادگیری سازندهگرا با مهارت اجتماعی دانش آموزان پسر پایه ششم مقطع ابتدایی منطقه ۵ شهر تهران در سال ۹۹-۱۳۹۸ بود. این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه ششم مقطع ابتدایی منطقه ۵ شهر تهران که حدودا ۱۲۴۴ نفر می باشد. روش نمونه گیری در پژوهش حاضر خوشه ای مرحله ای بود و با استفاده از جدول مورگان تعداد ۱۵۰ دانش آموز از بین مدارس انتخاب شد. جهت جمع آوری دادهها از پرسشنامه های ادراکات محیط یادگیری سازندهگرا جنتری (۲۰۰۲) و پرسشنامه مهارتهای اجتماعی گرشام و الیوت (۱۹۹۰) استفاده شد. جهت تحلیل دادهها از آمار توصیفی (نظیر میانگین ، انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون آماری تحلیل رگرسیون) بهره گرفته شد. نتایج حاصل نشان داد که بین محیط یادگیری سازندهگرا با مهارت اجتماعی دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد، بین محیط یادگیری سازندهگرا با خودکنترلی دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد همچنین بین محیط یادگیری سازندهگرا با همدلی دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد و بین محیط یادگیری سازندهگرا با ابراز وجود دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد همچنین بین محیط یادگیری سازندهگرا با همکاری دانش آموزان رابطه مثبت وجود دارد.

Keywords:

محیط یادگیری سازندهگرا , مهارتهای اجتماعی , همدلی .