حریم خصوصی از منظر امام خمینی و حقوق اسا سی ایران با نگاه تطب یقی بر تبرج زنان

زیبایی در نهاد و سرشت انسان است و از این رو آرایش و زینت همیشه مورد توجه انسان بوده و هست؛ قرآن کریم نیز در دو سوره ی احزاب و نور به مسئله ی تبرج اشاره ی مستقیم دارد؛ تبرج در دایره ی حریم و حق ذا تی هر انسان قرار می گیرد؛ این حق با وسایل و روش ها ی گوناگون ی مانن د: البسه، عطرها، آرایش موها ی سر و صورت و غیره انجام می شود. در حقیقت حق حریم خصوصی، حیطه افعال هر فرد ی است که چه بسا رغبتی به برملا شدن آن نداشته باشد. لکن باید دانست که هرچند تبرج حق انسان است اما تمام حقوق و آزادی های اشخاص مطلق و رها نیست و در واقع قانون یا عرف که حریم خصوصی را تایید می کند همان نیز آن را محدود و مشروط می داند. برخی اصرار بر فردی بودن پوشش دارند و آن را موضوعی خارج از دایره حکومت و مردم جامعه میدانند؛ ولی این ادعا به د لایلی مردود است؛ زیرا از طرفی جدا کردن قلمرو خصوصی از عمومی در مصادیقی مقدور نیست و از طرفی دیگر اثر بخش بودن پوشش بر سلامت روانی جامعه و برخورد انتقادی با حجاب در مقررات ممالک غربی و حتی اسلامی غربزده، این موضوع را مسئله ای اجتماعی و عمومی می نمایاند. تحلیل نظر امام خمینی، مفسرین و حتی برخی حقوقدانان بیانگر آن است که قلمرو تبرج زنان وسیع تر از اظهار زینت و آرایش در پوشش است و به طور کلی هر نوع جلوه گری زنان که زمینه ساز ارتکاب گناه بشود تبرج به شمار می آید.

Keywords:

حریم خصوصی , تبرج , امام خمینی (رحمه الله) , حجاب , قرآن کریم , قانون اساسی