سنجش و ارزیابی شاخص های حکمروایی خوب شهری در کلان شهر تهران

در هر جامعه­ای هنگام جست و جو برای راه حل توسعه پایدار، همواره حکمروایی خوب به عنوان یک ابزار حیاتی برای پیشبرد توسعه پایدار مطرح می­گردد و به صورت یک عنصر حیاتی در استراتژی­های توسعه پایدار گنجانیده شده است. موضوع حکمروایی شهری، در چند سال گذشته به یکی از مباحث اصلی پژوهش­های شهری تبدیل شده است. در همین راستا، مقاله حاضر به سنجش وارزیابی شاخص­های حکمروایی خوب شهری در تهران پرداخته است. این پژوهش از نظر روش­شناسی توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف­گذاری کاربردی است. که با استفاده از داده­های میدانی(پرسش­نامه) آزمون­های آماری تحلیل عاملی، همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و از روش­های تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و ویکور استفاده گردیده است. جامعه آماری این پژوهش شهروندان، مسئولین و کارشناسان خبره به صورت نمونه­گیری تصادفی ساده و گلوله برفی می­باشد. نتایج به دست آمده نشان داد منطقه ۲ شهر تهران با مقدار سودمندی ۱۲۱/۰ کمترین فاصله از نقطه ایده­ال و  با مقدار ۱۰۴/۰ کمترین مقدار تاسف (نارضایتی) در رتبه اول و در سوی دیگر منطقه ۱۶ با کسب کمترین میزان ویکور (۰۲۱/۰) در جایگاه آخر قرار گرفته است. یافته­های دیگر پژوهش نشان می­دهد که توزیع شاخص­های حکمروایی خوب شهری در سطح کلان­شهر تهران از سمت مناطق شمالی به به سمت مناطق جنوبی سیر نزولی دارد.

Keywords:

Governance , good urban governance , sustainable urban development , urban management , Tehran city. , حکمروایی , حکمروایی خوب شهری , توسعه پایدار شهری , مدیریت شهری , شهر تهران.