تحلیل نقش حکمروایی خوب شهری بر درآمدهای پایدار گردشگری مورد مطالعه: شهر مسجدسلیمان

راهبردهای مختلفی به منظور ارتقای درآمدهای پایدار شهری مطرح شدهاند. یکی از راهبردهای مناسب حکمروایی خوب شهری، توسعه گردشگری پایدار به منظور دستیابی به درآمدهای پایدار شهری است. گردشگری در چرخه فعالیت های اقتصادی، توسعه اشتغال، کسب درآمد ارزی و مالیاتی، تعاملات اجتماعی و فرهنگی در تمام جوامع به ویژه شهرهای کوچک و متوسط نقش موثری دارد. هدف این پژوهش، تحلیل نقش حکم روایی خوب شهری بر ارتقای درآمد پایدار شهری از طریق توسعه گردشگری در شهر مسجدسلیمان است. روش پژوهش حاضر، آمیخته اکتشافی- تحلیلی و با توجه به داده و اطلاعات، از نوع تحقیقات کمی- کیفی و شیوه دستیابی به داده ها به صورت اسنادی و پیمایشی است. جامعه نمونه 30 نفر از کارشناسان و متخصصان شهری و روش نمونه گیری، به صورت انتخابی و هدفمند است. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها، از آمار استنباطی آزمون تیتک نمونه در محیط نرم افزار SPSS و همچنین برای وزندهی متغیرهای مدنظر، از مدل های تصمیم گیری چندمعیاره ANP و نرمافزار Super Decision استفاده شده است. یافته ها نشان میدهند که در بین متغیرهای حکمروایی خوب شهری موثر بر درآمدهای پایدار شهری، شاخص های تجهیز زیرساختها، امکانات و تسهیلات ویژه برای جلب سرمایه گذاری خصوصی در گردشگری، بیشترین وزن را دارد و شاخص برابر بودن همه سهامداران در مقابل منافع و طرح ها و پروژه های توسعه گردشگری، کمترین وزن را دارند. نتایج تحلیلی تحقیق حاکی از آن بودند که نقش حکمروایی خوب شهری در توسعه گردشگری ضعیف بوده و در نتیجه درآمدهای پایدار شهری از طریق گردشگری، بسیار کم است. بنابراین توجه به شاخص های حکمروایی خوب شهری و برنامه ریزی مناسب برای توسعه گردشگری از طریق جلب سرمایه گذاری بخش خصوصی با امتیاز 0/132، نارسایی مشوق های لازم برای سرمایه گذاران بخش خصوصی در گردشگری با امتیاز 0/98 که از طریق مدیریت یکپارچه شهری، سیاست های توسعه گردشگری، نظارت کافی بر عملکرد مدیریت شهری و نهادهای محلی (0/016) میتوان به درآمدهای پایدار شهری دست یافت.

Keywords:

حکمروایی خوب شهری , درآمد پایدار , صنعت گردشگری , شهر مسجدسلیمان