ریشه ی واژگان داستانهای شاهنامه ی فردوسی در زبانهای سانسکریت، هندی و سندی

زبان سانسکریت یا زبان مقدس سرچشمه ی همه ی زبانهای هند و اروپایی است . جایگاه باستانی و کنونی این زبان کشور هندوستان و ایالت سند در کشور پاکستان می باشد. این زبان آنقدر غنی می باشد که زبان هندی (سانسکریت ) در باب اسامی به حق وسیع است و دارای شاخه ها و مشتقات بدان پایه که مسمایی یگانه در آن به نام های فراوان خوانده می شود. واژههای این زبان در شکل های اسم ، صفت ، ضمیر، فعل و حرف در همه ی زبانهای شبه قاره دیده می شود. علاوهبر زبانهای هندوستان و پاکستان، رگه هایی از آن در زبانهای فارسی و لهجه های آن نیز مشهود است . از میان آثار مکتوب به زبان فارسی دری ، شاهنامه ی حکیم ، ابوالقاسم فردوسی نخستین کتابی است که در آن شماره ی معتنابهی از واجه های زبان مقدس (سانسکریت ) و سندی یافته می شود، موضوع این گفتار نشان دادنهای واژهزبان مقدس یاد شده، دربرخی از داستان ها و احیانا تحول معانی آنها در فارسی دری از حقیقی به مجازی می باشد. منبعی که ابیات داستان مذکور از آن نقل می شود، شاهنامه ی فردوسی چاپ مسکو (چاپ اول، جلد ششم ) است و منبعی که واژههای سانسکریت و سندی آن در اینجا مورد بهره برداری واقع می گردد، فرهنگ واژگان ۵ جلدی "سندی لغات" تالیف دکتر نبی بخش خان بلوج می باشد که از جمله کتابهایی است که موسسه فرهنگی "سندی ادبی بورد" ولایت سند پاکستان، میان سالهای ۱۴۰۱ ه.ق تا ۱۴۰۸ ه.ق در حیدرآباد سند پاکستان جامشورو، به چاپ رسانیده است .

Keywords:

زبان سانسکریت , دستور زبان سانسکریت , شاهنامه