نقش بخشایشگری و خود شفقت ورزی با بهزیستی روانشناختی در افراد متاهل

شناخت عوامل موثر بر بهزیستی روانشناختی نقش مهمی در تدوین برنامه های آموزشی جهت ارتقاء آن دارد. با توجه به اهمیت این موضوع مطالعه حاضر با هدف پیش بینی بهزیستی روانشناختی بر اساس بخشایشگری و خود شفقت ورزی انجام شد. این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود که در جامعه آماری شرکت های پتروشیمی منطقه عسولیه در سال ۱۴۰۱ انجام شد. ۲۰۰ نفر به صورت در دسترس در این مطالعه مشارکت داشتند و به مقیاس بخشایشگری (ری و همکاران، ۲۰۰۱)، مقیاس شفقت به خود (رائیس و همکاران، ۲۰۱۱) و پرسشنامه بهزیستی روانشناختی (ریف ، ۱۹۸۹) پاسخ دادند. تحلیل دادهها در نرم افزار SPSS-۲۴ با استفاده از آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه به روش گام به گام انجام شد. نتایج نشان داد که بین بهزیستی روانشناختی و بخشایشگری ارتباط مثبت وجود دارد (۲۳۳/۰(**؛ در واقع هر چقدر بخشایشگری بیشتر باشد، میزان بهزیستی روانشناختی افزایش پیدا می کند. همچنین بین بهزیستی روانشناختی و خود شفقت ورزی ارتباط مثبت وجود دارد (۳۵۵/۰(**؛ در واقع هر چقدر خود شفقت ورزی بیشتر باشد، میزان بهزیستی روانشناختی افزایش پیدا می کند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که فقط متغیر خود شفقت ورزی در یک گام (۰۰۰۱/۰P=، ۳۴۱/۵(t= قادر به تبیین ۱۶ درصد از واریانس متغیر بهزیستی روانشناختی بود. در مجموع می توان نتیجه گرفت که بخشایشگری و خود شفقت ورزی در عامل مرتبط با افزایش بهزیستی روانشناختی در افراد متاهل می باشد؛ اما نقش خودشفقت ورزی بیشتر می باشد. بر این اساس پیشنهاد می شود که جهت ارتقاء بهزیستی روانشناختی افراد به ارائه مداخلات آموزشی و درمانی بر اساس مفاهیم خود شفقت ورزی توجه شود.

Keywords:

بخشودگی , خود شفقت ورزی , بهزیستی روانشناختی