نقش آموزش خودکنترلی بر کاهش پرخاشگری و استرس والدینی در دانش اموزان مقطع راهنمایی

پژوهش حاضر با هدف تاثیر آموزش خودکنترلی برکاهش پرخاشگری نوجوانان و استرس والدینی در شهرستان تهران انجام شد. طرحاین پژوهش از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه مورد مطالعه در این پژوهش ۶۰ نفر(۳۰ نفرگروه آزمایش و۳۰ نفرگروه کنترل) از دانش آموزان مقطع راهنمایی شهر تهران می باشد که با روش نمونه گیری تصادفی ساده از بین مدارس راهنماییشهر تهران یک مدرسه انتخاب و پرسشنامه پرخاشگری توسط ۱۵۰نفر از دانش آموزان تکمیل گردید.از بین دانش آموزانی که نمره یآنها در این آزمون بیشتر از ۱۲ شده بوده به صورت تصادفی ساده ۶۰ نفر انتخاب و به دوگروه آزمایش وکنترل تقسیم شدند. ابزارهایاندازه گیری شامل پرسشنامه پرخاشگری ایزنک(۱۹۷۵)، پرسشنامه تنیدگی والدینی ابیدین (۱۹۹۵)، پرسشنامه خودکنترلی رزنبام (۱۹۸۰)،پرسشنامه خودکنترلی دانش آموز از نظر معلم(۱۹۷۹)، هستند. برنامه آموزش خودکنترلی در طول ۱۰ جلسه هفته ای دو جلسه برایگروه آزمایش اجرا گردید در حالیکه گروه کنترل برنامه عادی زندگی خود را طی می کردند. فرضیه های پژوهش با استفاده از روشتحلیل کوواربانس مورد بررسی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین نمرات آموزش خودکنترلی، پرخاشگری،استرس والاینی و خودکنترلی دانش آموزان از نظر معلم در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود دارد. طبقنتایج حاصل آموزش خودکنترلی بر خودکنترلی دانش آموزان از نظر خودشان تاثیر نداشته است.به طور کلی این یافته ها بیانگر آن است که برنامه ی آموزش خودکنترلی به دانش آموزان گروه آزمایش کمک کرده است تا با بهبودخودکنترلی(ازنظر معلم)، پرخاشگری را کاهش داده و به طبع آن تاثیر مثبت بر استرس والدینی مادران آنها داشته باشد.

Keywords:

آموزش خودکنترلی , پرخاشگری , تنیدگی والدینی , خودکنترلی