بررسی راهکارهای درمان سرطان با استفاده از شبکه های عصبی پیچشی

Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 49

This Paper With 19 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CSCONFERENCE01_102

تاریخ نمایه سازی: 22 آذر 1402

Abstract:

سرطان یکی از بیماری های خطرناک و پبجیده است که در سراسر جهان باعث مرگ و مر بسیاری از افراد شده است. درمانسرطان به علت پیچیدگی آن، همواره یک چالش بزرگ برای پزشکان و محققان بوده است. با توسعه فناوری های جدید،روش های جدیدی برای درمان سرطان مطرح شده است که شامل شبکه های عصبی پیچشی می شود. شبکه های عصبی پیچشییک نوع شبکه عصبی هستند که در پردازش تصاویر و سیگنال های دبحیتال استفاده می شوند. این شبکه ها با استفاده از فیلترهایکانولوشن، ویژگی های مختلف تصاویر را استخراج می کنند و سپس با استفاده از لایه های پردازش داده های عصبی، نتایج را بهدست می آورند. در درمان سرطان، شبکه های عصبی پیچشی به عنوان یک روش موثر برای تشخیص و درمان سرطان استفادهمی شوند. این شبکه ها با استفاده از تصاویر پزشکی مانند تصاویر MRI و CT، ویژگی های مختلف سلول های سرطانی رااستخراج می کنند. سپس با استفاده از الگوریتم های یادگیری عمیق، این ویژگی ها برای تشخیص و درمان سرطان استفادهمی شوند. روش دیگری که در درمان سرطان مورد استفاده قرار می گیرد. رادیوتراپی است. در این روش، اشعه X یا گاما بر رویسلول های سرطانی تابیده می شود تا باعث نابودی آن ها شود. این روش به طور معمول در کنار شبکه های عصبی پیچشیاستفاده می شود. روش دیگری که در درمان سرطان مورد استفاده فرار می گیرد، شیمی درمانی است. در این روش داروهایی بهبیمار تجویز می شود که باعث نابودی سلول های سرطانی می شوند. این روش ممکن است باعث عوارض جانبی شدیدی شود،اما در بسیاری از موارد موفق بوده است. در نهایت، روش های جدیدی برای درمان سرطان در حال توسعه هستند که شاملدرمان های ژنتیکی، درمان های نانوتکنولوژی و درمان های ایمنی می شود. این روش ها به عنوان روش های پیشرفته و موثر دردرمان سرطان مورد توجه قرار گرفته اند و امیدواریم که با توسعه فناوری های جدید. بتوان بهبود چشمگیری در درمان سرطان داشت.

Authors

الهام قواچدشی

کارشناسی ارشد مهندسی پزشکی،گرایش بیوالکتریک، دانشگاه تبریز