مدیریت و حکمرانی در اسلام از منظر نهج البلاغه و سیره پیامبر اسلام(ص) و تفاوت های بنیادی رویکرد اسلامی با فلسفه غرب و جهان بینی غربی

قدرت و منابع متعلق به آن از جمله مهم ترین مباحث و مسائل در حیطه ی سیاست است. این مهم همواره مورد توجه دانشمندان مختلف قرار گرفته و در اسلام نیز درباره ی اهمیت قدرت و منابع آن بحث های زیادی مطرح شده است. با این حال، شاید بتوان گفت مهم ترین اثری که در اسلام درباره این مهم به بحث های جدی پرداخته ، نهج البلاغه است. سوال اصلی در این تحقیق این گونه مطرح شده که (( مدیریت منابع قدرت سیاسی در نهج البلاغه شامل چه مواردی است)). در پاسخ مقدماتی به سوال مذکور، این فرضیه مطرح گردیده است که از مهم ترین منابع قدرت سیاسی در نهج البلاغه می توان به ایمان، امر به معروف و نهی از منکر، عقلانیت اجتماعی، آزادی، عدالت اجتماعی و ... اشاره کرد. در سبک مدیریتی امام علی، در جهت پیشرفت جامعه اسلامی و توسعه آن در تمامی ابعاد، باید یک رابطه عمیق سیاسی و اجتماعی میان رهبر و مردم یک جامعه صورت پذیرد. هر چقدر این رابطه عمیق باشد، مسائل و مشکلات موجود در یک جامعه کم رنگ شده و راه برای پیشرفت هموارتر می گردد. از دیدگاه حضرت امیر، مهم ترین هدف یک جامعه، دست یابی به کمال و سعادت است. ایشان معتقدند است که این مهم تنها با مدیریت منابع قدرت فراهم می شود؛ به همین دلیل، بایستی تمامی موانع موجود بر سر راه توسعه سیاسی و اجتماعی جامعه برداشته شود. مهم ترین موانعی را که حضرت بر آن تاکید دارد می توان در مواردی همچون غرور، تجمل گرایی، تملق و چاپلوسی و... برشمرد.

Keywords:

نهج البلاغه , حضرت علی , قدرت , مدیریت , رهبر , اسلام