بررسی رابطه بین نحوه گذران اوقات فراغت با آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت در پسران 15 تا 17 سال

اوقات فراغت را می توان مهمترین و دلپذیرترین اوقات بشر دانست. به طوری که می توانیم این اوقات را با فعالیت های بدنی بخصوص برای نوجوانان و جوانان پرکنیم تا اوقاتی پربار داشته باشیم. هدف این تحقیق رابطه بین نحوه گذران اوقات فراغت با آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی در پسران 15 تا 17 سال می باشد. جامعه آماری این پژوهش 3156 نفر از پسران 15 تا 17 سال شهرستان دلفان است که از اینمیان 194 نفر به شیوه تصادفی خوشه ای به روش شارپ کوکران به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شده اند. ابزار اندازه گیری این تحقیق شامل آزمون های آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت که شامل ترکیب بدن، انعطاف پذیری، قدرت و استقامت عضلانی و استقامت قلبی تنفسی و پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی محتوایی آن توسط متخصصان تایید گردید و ضریب پایایی پرسشنامه با استفاده از روش آزمون- آزمون مجدد، 0/95 به دست آمد. پس از جمع آوری اطلاعات، با استفاده از ضریب همبستگی رشته ای کلی برای رابطه متغیرها و آزمون t استودنت برای معنی داری ضریب همبستگی و تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی به تجزیه و تحلیل نتایج پرداخته شده است. نتایج نشان داد که: بین زمان گذران اوقات فراغت با سطح آمادگی جسمانی مرتبط با سلالمت پسران رابطه معناداری وجود دارد (p≤0/05) همچنین بین سطح آمادگی جسمانی پسران 15 تا 17 سال بر اساس نحوه گذران اوقات فراغت تفاوت معناداری وجود دارد (p≤0/05). در دیگر موارد نظیر، رشته ورزشی و مکان گذران اوقات فراغت رابطه معناداری مشاهده نشد. با توجه به نتایج مکان، مدت و نوع رشته ورزشی اوقات فراغت در بهبود سطح آمادگی جسمانی تفاوت چندانی نمی کند. در نتیجه بجای پرداختن به فعالیت بدنی در این اوقات برای گذران وقت، باید طوری برنامه ریزی کنیم که آمادگی جسمانی دانش آموزان را بهبود ببخشیم.

Keywords:

اوقات فراغت , آمادگی جسمانی , سلامت , آمادگی قلبی تنفسی , ترکیب بدن