دانش بومی و پایداری توسعه ی شهری نمونه ی موردی: کشور ایران

مطالعات نیم قرن اخیرمنجر به شناسایی دانش با ارزشی به نام دانش بومی شده که بی توجهی به آن تاکنون باعث بروز خلل اساسی دربرنامه های توسعه پایدارشهری بوده است درمقاله حاضرازشاخصهای جاپای بومشناختی و ظرفیت زیست محیطی که امکان نشان دادن میزان فاصله کمی بین آنها برای ایجاد تعادل پایدار و امکان بررسی راهکارهای تعدیل اثرات منفی و یا ارتقا ظرفیت های زیست محیطی را فراهم می اورد استفاده شده میزان شاخص جاپای بومشناسی درکشورهای فقیر و ثروتمند متفاوت است بطوریکه شاخص بومشناختی اسیا 1.66 نفر درهکتار که ازمیزان جهانی 2.70 کمتر است کشور ایران هم با شاخص 2.66 درزمره کشورهای اسیایی قرار دارد باتوجه به مصرف ناپایدار منابع بوم شناختی کمبود 1/92-هکتاربرای هرفرد درایران نیازمند سیاستگذاریها و برنامه ریزی های صحیح و متعادل درعرصه زیست محیطی هستیم تا مصرف این منابع با انجام سیاست ها و ابزارهای اگاهی دهنده دراین زمینه درجهت تغییر الگوهای زندگی مصرف نحوه استفاده ازحمل و نقل و انرژی به پایداری برسد