بررسی میزان تجمع فلز سنگین آهن در آبشش خرچنگ شناگر آبی

این مطالعه به منظور بررسی و مقایسه غلظت فلز سنگین آهن در بافت آبشش خرچنگ شناگر آبی در سه منطقه هرمز، بندر خمیر و درگهان در استان هرمزگان انجام شد. بدین منظور نمونه برداری در تابستان و زمستان 1390 صورت پذیرفت. پس از بیومتری 180 نمونه ی صید شده، بافتهای آبشش جداسازی شدند. آماده سازی و آنالیز نمونه ها طبق روش استاندارد MOPPAM صورت گرفت. اندازه گیری غلظت فلز اندام مورد مطالعه توسط روش هضم شیمیایی و با کمک دستگاه جذب اتمی مدل ترمو ساخت استرالیا انجام شد. نتایج این تحقیق نشان که غلظت عنصر مورد مطالعه دربافت آبشش خرچنگ شناگر آبی در مناطق نمونه برداری شده و همچنین فصول (تابستان و زمستان) از لحاظ آماری اختلاف معنی داری را نشان می دهد و در هر دو فصل منطقه هرمز (زمستان 7530/0 ± 859/14و تابستان194/0 ± 932/17) بیشترین غلظت عنصر آهن را نسبت به مناطق درگهان ( زمستان 2086/0 ± 4457/11و تابستان 276/0 ± 928/13) و قشم ( زمستان 3177/0 ± 303/10و تابستان 224/0 ± 554/11 ) داشت. غلظت عنصر آهن بین جنس های نر و ماده خرچنگ شناگر آبی در مناطق نمونه برداری با یکدیگر اختلاف معنی دار نداشت (p>0.05). مقایسه نتایج بدست آمده از اندازه گیری فلز سنگین با استانداردهای بین المللی WHO بیانگر آلودگی گونه مورد مطالعه به آهن می باشد.

Keywords:

خرچنگ شناگر آبی , فلز سنگین , زنجیره غذایی , زیست سنجی