اثرات ازت و پتاسیم بر عملکرد و تحمل گوجه فرنگی به شوری

گوجه فرنگی از مهمترین محصولات زراعی استان بوشهر محسوب میشود که حدود 12000 هکتار از اراضی این استان را به خود اختصاص داده و به لحاظ تولید خارج از فصل آن از اهمیت اقتصادی ویژه ای برخوردار است . شوری منابع خاک و آب از مهمترین عوامل محدود کننده تولید در استان محسوب می شود بطوریکه آبهای آبیاری مورد استفاده در مزارع گوجه فرنگی عمدتاٌ در دامنه حدود 3/5 الی 7 دسی زیمنس بر متر قرار دارد . رشد بی رویه جمعیت و روند افزایشی شور شدن منابع خاک و آب، مقابله با شوری و حداکثر بهره برداری از این منابع را می طلبد . از آنجائیکه یکی از مکانیسمهای تأثیر شوری در کاهش رشد و نمو گیاهان، بهم زدن تعادل غلظت عناصر غذایی در گیاه می باشد . لذا با کاربردصحیح برخی از عناصر غذایی و ایجاد تغییر در محلول خاک و یا ساختار بیوشیمیایی گیاه می توان تحمل آن را به شوری افزایش داد براساس گزارش حسن و همکاران شوری خاک بعلت تجمع بیش از حد کلر در گیاه سبب کاهش میزان آنیونهای آلی می شود و افزایش نسبی عملکرد در اثر مصرف کودهای نیتروژنهً احتمالا معلول جذب بیشتر نیترات در مقایسه با کلر می باشد که به افزایش آنیونهای آلی منجر می گردد . همچنین تأثیر سوء شوری ممکن است ناشی از اثر منفی شوری بر متابولیسم ازت باشد . لندل و همکاران ملاحظه کردند که در محیط شور علاوه بر کاهش جذب نیتروژن، راندمان تغییر شکل نیتروژن به پروتئین نیز کاهش می یابد . در فرآیندهای معدنی شدن نیتروژن ، نیترات سازی در مقایسه با آمونیاک سازی به شوری حساس تر است و در نتیجه در شرایط شور فراریت ازت افزایش می یابد بر اساس گزارش ساتی و همکاران گرچه افزایش شوری آب آبیاری سبب کاهش وزن خشک نسبی و وزن میوه گیاه گوجه فرنگی شده است اما کاربرد نیترات کلسیم و نیترات پتاسیم بهمراه شوری سبب کاهش میزان تأثیر سوء شوری بر پاسخهای گیاهی مذکور شده است . با توجه به شوری منابع آب آبیاری در استان بوشهر، این طرح تحقیقاتی بمنظور بررسی اثرات سطوح مختلف نیتروژن و پتاسیم بر گوجه فرنگی تحت شرایط شوری های متفاوت اجرا گردید .