بررسی اثراتشوری آب آبیاری بر رشد و ترکیب شیمیایی پنج رقم گوجه فرنگی

گوجه فرنگی از مهمترین محصولات زراعی استان بوشهر محسوب میشود که به لحاظ تولید خارج از فصل آن از اهمیت اقتصادی ویژه ای برخوردار است . رشد بی رویه جمعیت و روند افزایشی شور شدن منابع خاک و آب بخصوص در مناطق تحت کشت این گیاه در استان بوشهر مقابله با شوری و حداکثر بهره برداری از این منابع را می طلبد . روشهای متفاوتی جهت مقابله با شوری پیشنهاد شده است که شاید مهمترین آنها استفاده از ارقام و گونه های مقاوم به شوری باشد . کاهش رشد گیاه تحت تاثیر املاح توسط محقیقن متعددی گزارش شده است تال مشاهده نمود که با افزایش شوری در محلول غذائی رشد گوجه فرنگی کاهش می یابدبر اساس این گزارش وزن خشک هر نوع گیاه با افزایش شوری کاهش یافته است و این کاهش در پلی پلوئیدها نسبت به دیپلوئیدها کمتر است . همچنین افزایش غلظت کلرو سدیم و کاهش غلظت کلسیم، منیزیم، پتاسیم با افزایش شوری در اندامهای هوایی گوجه فرنگی گزارش شده است قلی پور با مقایسه واکنش های ارقام مختلف نخود به شوری گزارش نمود که هرچند با افزایش شوری وزن خشک کاهش یافت اما میزان این کاهش در ارقام مختلف متفاوت بوده است . میر طالبی نیز با مطالعه اثر شوری بر چند رقم جالیز نشان داد که افزایش شوری موجب کاهش میانگین وزن خشک اندام هوائی هر سه رقم گردید اما آهنگ کاهش میانگین وزن خشک اندام هوایی در ارقام مختلف متفاوت بوده است . هرچند گوجه فرنگی در ردیف گیاهان نیمه حساس به شوری طبقه بندی شده و حد استانه شوری آن 2/8 دسی زیمنس بر متر گزارش شده است اما نانا واتی و مالی وال گزارش می کنند که رقم pusa roby گوجه فرنگی می تواند شوری را تا بیش از 6 دسی زیمنس بر متر تحمل کند . شبیه این نتایج توسط محققین دیگری نیز گزارش شده است . با توجه به مطالب فوق این آزمایش بمنظور بررسی مقاومت پنج رقم گوجه فرنگی به شوری اجرا گردید