بررسی شاخص های معماری بومی همساز با اقلیم سرد و اصول راهبردی آن در بنا (مطالعه موردی: شهر بجنورد)

در کشور ایران با توجه به تنع اقلیمی و نیز اقوام گوناگون ساکن آن در هر منطقه نوعی معماری متناسب با آن فرهنگ و اقلیم و سایر خصوصیات اجتماعی شکل گرفته است که در آن منطقه بهترین پاسخ و شیوه منطقی جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان را ابداع نموده است یکی از سمبل های معماری پایدار، معماری بومی است که به موضوع های اکولوژیکی و کارایی انرژی هم به لحاظ پایین بودن قیمت جاری و کارکردی بنا، پاسخگو بوده است در بررسی بناهای بومی استفاده از انرژی های تجدیدپذیر همچون جریان هوا، نور، حرارت آفتاب، مصالح و... در ساخت و سازها مد نظر سازندگان بوده است همچنین سعی شده است تا ساخت بنا کم ترین تاثیر من فی را بر محیط زیست داشته باشد مهمترین نکته در معماری جدید استفاده بیش از حد از انرژی های غیرقابل تجدید است که علت اصلی آن استفاده از مصالح نامناسب و حمل و نقل آنها وطراحی اشتباه بنا با استفاده از وسایل گرم کننده با توجه به شرایط اقلیمی است در پژوهش حاضر سعی گردید تا ویژگی های معماری بومی شهر بجنوردی و اقلیم سرد معرفی و بررسی شود تا بدین طریق به ارتباط معماری گذشتگان در جهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری محیط اشاره شود.

Keywords:

طراحی اقلیمی , معماری بومی , انرژی , مصالح , شهر بجنورد