نمود فضای معماری ایرانی عرفانی – درطراحی مجموعه فرهنگی شمس تبریزی

با توجه به ویژگیهای امروزی زندگی شهرنشینی و تبعات آن، لزوم به وجود آمدن فضایی جهت حضور سازنده ادیبان، عارفان و هنرمندان، که رفتارسازان جامعه هستند، احساس میشود. با توجه بهاینکه در جوامع رو به رشد و در حال توسعه، لزوم بازنگری بهارزشها و عناصر فرهنگی، بیش از پیش حس میگردد، هدف از این پژوهش، ارائه طرحی معمارانه به وسیله ادراک فضا از طریق فرهنگایرانی و از نگاه عرفانی به جهان پیرامون، با ایجاد ارتباط بین فرهنگ و عرفان با معماری ایرانی و همچنین خلق فضایی با کارکرد فرهنگی میباشد. در این پژوهش طراحی مجموعه فرهنگی منتسب به شمستبریزی مورد نظر است. منظور از انتخاب این موضوع تنها طراحی یک فضا نیست، بلکه بررسی نقش و تاثیر عوامل طراحی دو بعدی در طراحیهای سه بعدی است، به عبارت دیگر بررسی عواملی که بتوانندمعماری را در جایگاه هنری و فرهنگی آن یاری رسانند. چنانچه شناخت کامل نسبت به مفاهیم پایه هنری و ادبی این حوزه صورت پذیرد، درک معنا، انتقال پیام و مفهوم فضا بهتر دریافت میگردد.لذا این تحقیق به دنبال شناخت این اصول و مفاهیم حرکت میکند تا در رابطه با طراحی فضاهای معماری و خلق فضاهای بهینه، بتوان کارآمدتر عمل نمود. هدف در این میان، پیدا کردن و ترکیب عناصرو کیفیتهایی می باشد که بتوانند دریک سیستم به وحدت لازم برسند و کیفیت مورد انتظار را برای برطرف کردن نیازهای مخاطبان مجموعه ایجاد کنند. روش تحقیق، روشی کیفی با رویکرد تحلیلتوصیفی و بر اساس برداشتها از نمونههای موجود در هنر معماری ایران است. روش تجزیه و تحلیل اطلاعات به صورت دسته بندی اطلاعاتی است که امور کمی و کیفی را بررسی میکنند، که به تناسب موضوع مورد تحقیق بصورت تشریحی، استقرایی و استنتاجی به مسأله میپردازد. همچنین از عقل، منطق و استدلال نیز استفاده شده است