ارائه ساختاری به منظور برنامه ریزی بلندمدت بهینه بهره برداری تلفیقی

کمیت و کیفیت منابع آبی قابل دسترس به عنوان مهمترین فاکتور محدود کننده توسعه در اکثر مناطق خشک ونیمه خشک جهان محسوب می شوند. مدیریت در استفاده تلفیقی از منابع آب ، یکی از مهمترین گزینه هایی است که می تواند به منظور بهره برداری بهینه از منابع آبی قابل دسترس ، مفید و مؤثر واقع شود . در این تحقیق به منظور برنامه ریزی بلندمدت بهره برداری تلفیقی ، مدلی با هدف حداقل نمودن میزان عدم تأمین نیاز سیستم با توجه به منابع آبی موجود تدوین گردید . در این راستا محدودیتهای در نظر گرفته شده برای مدل سازی شامل محدودیت برداشت از منابع ، اولویتهای مصرف در مناطق و بخشهای مختلف ، طرحهای انتقال آب بین حوضه ای و میزان تقاضای سیستم برای یک دوره 30 ساله بودند. به منظور همگرایی سریع تر مدل تدوین شده از مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک مرحله ای استفاده شد . با توجه به نتایج مدل بهینه سازی ، دستورالعمل های بهره برداری از منابع آب سطحی و زیرزمینی به تفکیک برای مصارف شرب و کشاورزی به ترتیب به صورت سالانه و ماهانه برای سه افق کوتاه مدت ، میان مدت و بلندمدت به نحوه مطلوبی تدوین شد و مورد صحت سنجی اقرار گرفت . نتایج این تحقیق نشان دهنده کارایی بالای سیاست های ارائه شده در جهت بهبود پتانسیل های آبی منطقه و جلوگیری از تلفات بی رویه آب در نیتجه استفاده نامطلوب از آن در اراضی کشاورزی و افزایش پایداری در سیستم آب زیرزمینی بود.

Keywords:

بهینه سازی , بهره برداری تلفیقی , الگوریتم ژنتیک مرحله ای , اطمینان پذیری , سیاست های بلندمدت