تأثیر الگوهای مدیریت و حکمروایی شهری بر توسعه و بلوغ یافتگی شهر

شهر به مثابه بخشی از سلسله مراتب سیستم تقسیمات سیاسی- جغرافیایی هر کشور بر اساس شاخص های مختلفی مانند حکومت، مدیریت، سطح آگاهی و ... شکل می گیرد. نظام مدیریت شهری با هدف اداره مطلوب امور شهری، سعی دارد، روابط میان عناصر شهری اشاره شده را هماهنگ سازد. در این راستا بررسی پیشینه تاریخی مدیریت شهری نشانگر تأثیر پذیری شدید آن از مولفه ها و نظام ها سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه است. مفهومی که موجب گردیده است تا تاریخ ایران فاقد نهادهای مدیریت شهری مستقل و خودگردان باشد. موضوعی که پیامد آن عدم کارایی مدیریت شهری موجود در اداره و توسعه پایدار شهرهای ایرانی است. در پژوهش حاضر با هدف طراحی ساختاری سیستمی که مدیریت جامع فرآیند توسعه شهری در شهری در شهرهای ایرانی را به عهده گرفته و در چارچوب رویکرد و برنامه ریزی استراتژیک، ضمن واکاوی وظایف شهرداریها در ایران و قیاس با چند کشور جهان، به تبیین شرح وظایف و روابط جدید برای عناصر و نهادهای موجود پرداخته شده و سعی گردیده است که بدون نیاز اساسی به پیشنهاد عناصر جدید و با تمرکز و توجه بیشتر به عناصر موجود، بلوغ یافتگی حکمروایی خوب شهری با استناد به پیشنهاد عناصر جدید و با تمرکز و توجه بیشتر به عناصر موجود، بلوغ یافتگی حکمروایی خوب شهری با استناد به پشتوانه های تاریخی و ریشه یابی آنها تجویز و پیشنهاد گردد. جهت تبیین مفاهیم اشاره شده، در قالب چارچوب مفهومی سه بخشی (جمع آوری و پردازش اطلاعات، تحلیل و تجویز) از روش های اسنادی و مصاحبه ژرفانگر بهره گرفته شده و در قالب ماتریس سوات به پردازش اطلاعات پرداخته شده و در انتها نیز بیانیه راهبردی تجویز گردیده است.

Keywords:

مدیریت شهری , شهر ایرانی , حکمروایی شهری , شهرداریها