اجتماعی شدن در خانواده از دیدگاه اسلام و روان شناسی

هدف پژوهش حاضر بررسی نظری عوامل موثر در اجتماعی شدن از طریق نهادخانواده در متون اسلامی و روان شناسی است که با استفاده از روش کیفی و کتابخانه ای به بررسی و تبیین کارکرد های خانواده پرداخته شده است . این پژوهش به وجوه اشتراک یافته های اسلام و روان شناسی در مورد کارکرد ها ی خانواده تاکید کرده است . و در پی پاسخ به این سوال است که روش های اجتماعی شدن در خانواده کدام است ؟ و شیوه های فرزند پروری که با رشد سالم فرزندان در ارتباط است چه اصولی را در بر می گیرد ؟ با استناد به یافته های این پژوهش ، خانواده به عنوان یک نهاد اجتماعی کوچک نقش موثری در رشد اجتماعی فرزندان ایفا می کند. با توجه به سیره اهل بیت و تعالیم قرآنی و اسلامی و آیات و روایات، برقراری روابط مطلوب با خویشاوندان و کمک و دستگیری از آنها از تکالیف مهم انسانها است . که ثمرات دنیوی و اخروی زیادی برای آن برشمرده شده است از جمله ایجاد انس و الفت میان انسانها ، بهره گیری از خمایتهای اجتماعی و تحکیم خانواده می باشد . همچنین از دیدگاه روانشناختی، پیوندهای صمیمی و خشنود کننده، سلامت جسمانی و روانی را در سرتاسر رشد پیش بینی می کند ، در مقابل انزوا از خانواده یا بیگانگی با آن اغلب با مشکلات رشد در ارتباط است .

Keywords:

خانواده , رشد اجتماعی , شیوه های فرزند پروری , خویشاوندی , تعالیم اسلامی و روان شناسی