پناهگاه های انسانی زیرزمینی

ازانجا که استان تهران مرکز سیاسی کشور و حساس ترین شهر ایران است حدود یک ششم جمعیت کل کشور را درخود جای داده و پرجمعیت ترین و پرتراکم ترین استان کشور می باشد وچون اکثرامکانات اقتصادی فرهنگی و سیاسی رادرخود متمرکز کرده است درمقایسه با سایرشهرهای کشور ازاهمیت ویژه ای برخوردار است هدف ازاین پژوهش تبیین چگونگی به کارگیری صحیح و به موقع ازامکانات طبیعی و مصنوعی شهرتهران و اجرای پدافند غیرعامل درسازه های زیرزمینی به منظور کاهش اسیب پذیری به هنگام وقوع جنگهای ناهمگون دربرابر تهدیدات فرامنطقه ای بمباران و موشک باران می باشد اگرچه این موضوع درشهرتهران به علت عدم رعایت سازوکارهای مناسب شهری بسیارمشکل است اما غیرممکن نیست به همین دلیل بایستی ازتمام ظرفیت های شهرازجمله عناصرطبیعی قدرت ملی مانند ارتفاعات شمالی که یکی ازعناصرغیرنظامی قدرت ملی می باشد و همچنین سایرامکانات مصنوعی شهرتهران نظیر ایستگاه های مترو و راه های منتهی به تهران که باعث حفظ ونگهداری مردم میشود استفاده نمود دراین پژوهش هم چنین اهمیت فضاهای زیرزمینی و جایگاه آن به عنوان پدافندغیرعامل جهت عملکرد بهتر این سازه ها درشرایط بحران نیز مورد بررسی قرارمیگیرد

Keywords:

پدافندغیرعامل , پناهگاههای زیرزمینی , جنگ , عمق نفوذبمب