بررسی ابعاد پایداری اجتماعی در کالبد همسایگی های سنتی ایران نمونه موردی شهر یزد

مفهوم جدید توسعه پایدار کلی نگر است و همه ابعاد اجتماعی اقتصادی فرهنگی و دیگر نیازهای بشری را در بر می گیرد.توسعه پایدار در سالهای پایانی قرن بیستم به عنوان یکی از مناظرات محوری جهان تقریبا همه عرصه های حیات بشری نظیر فقر نابرابری آموزش و بهداشت محیط زیست حقوق زنان و کودکان ازادی ملتها و نیز صنعت و سیاست و اقتصاد و همکاریهای بین المللی را تحت تاثیر قرار داد بر اساس اعلامیه ریو در توسعه پایدار انسان مرکز توجه است و انسانها هماهنگ با طبیعت سزاوار حیاتی توام با سلامت و سازندگی هستند همچنین توسعه حقی است که باید به صورت مساوی نسلهای کنونی و آینده را زیر پوشش قرار می دهد از سوی دیگر توسعه پایدار همه جانبه بدون اتکا بر جوامع و پایداری اجتماعی امکان پذیر نخواهد بود توسعه پایدار شهری بدون بنیان نهادن پایه های خود بر شالوده اجتماعات پایدار در نیل به اهداف خود با مشکل مواجه خواهد شد و این اجتماعات شهری هستند که به عنوان اهرم تعادل و توازن شهر ایفای نقش می نمایند.اصول پایداری اجتماعی به صورت ضمنی در سنت زندگی ایرانی کاملا مشهود است و کالبد معماری سنتی به بهترین نحو پاسخگو و تامین کننده این امر بوده است در واقع بافت سنتی ایران در طول قرون متمادی مصداق بارزی از رشد و توسعه پایدار در همبستگی با مقتضیات زندگی اجتماعی مردم است چرا که به دلیل نزدیکی فرهنگی و شناخت دقیق معمار از عرف جامعه محلی بافت شهری همواره تبلور فضایی شرایط اجتماعی اقتصادی جامعه بوده است این پژوهش با رویکردی جامعه شناختی و با بهره گیری از تحقیقات نظری میدانی سعی در یافتن ریشه های این پیوند دارد بدین منظور شهر یزد به دلیل حفظ انسجام کالبدی و محله مصلی واقع در خیابان امام خمینی (ره)انتخاب گردید.

Keywords:

توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , اجتماعات پایدار , حس اجتماع , سرمایه اجتماعی , واحد همسایگی پایدار