نقش علماء و دانشمندان ایرانی و غیر ایرانی در شکل گیری و تحول علوم انسانی اسلامی (از قرن چهارم و نیمه ی اول قرن پنجم)

دوره ای که اکنون به طور اجمال مورد تحقیق و بحث ما قرار می گیرد دوره ی عصر طلایی تمدن اسلامی ایران ودوره ی شکوه و جلال امارت های ایرانی و ظهور علما و دانشمندان بزرگ و تالیف و تدوین کتب بیشمار آنهاست. از علل عمده ی پیشرفت و ترقی علوم و ظهور دانشمندان در این دوره یکی وجود عده ای از امرا و وزرای مشوق علم در نواحی مختلف ایران است . نتیجه ی این تشویق و ترغیب آن بود که علما و دانشمندان با قوت قلب به کار علم توجه کنند و به ترجمه و تالیف کتب مشغول باشند و بازار علم رونق و رواج داشته باشد.از میان ایرانیان دانشمندان بزرگی که هریک صاحب تالیفاتی بوده انددر علوم مختلف ظهور کردند. از جمله دانشمندان درخشان ایرانی در دنیای علم به مواردی می توان اشاره کرد: ابن سینا تاثیر گذارترین فیلسوف اسلام و نابغه ی جامع , که کتب پزشکی او تا اواسط قرن17میلادی مورد اعتماد اغلب دانشگاه های اروپا بود و در مدارس شرق و غرب تدریس می شد و ترجمه ی لاتین قانون به منزله ی انجیل مقدس برای اطبا تلقی می شد. رازی پزشک مشهور ایران و جالینوس ثانی ,که تالیفات زیادی در طب داشته و اعجاب پزشکان غرب را برانگیخته و کتاب الحاوی او بزرگترین و جامع ترین دایره المعارف طب به شمار می رفت .ابوریحان بیرونی , بحر العلوم دنیای اسلام و غیره. ما در این مقاله به طور مختصر به معرفی تعداد معدودی از علما ودانشمندان تاثیر گذار در پیشرفت و تحول علوم انسانی اسلامی می پردازیم.

Keywords:

دانشمندان اسلامی , علما ی اسلامی , پیشرفت علوم انسانی اسلامی