رابطه فرسودگی تحصیلی و یادگیری خود تنظیمی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه فرسودگی تحصیلی و یادگیری خود تنظیمی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه اردبیل در سال تحصیلی 90-89 است. روش تحقیق توصیفی و از نوع همبستگی و نمونه پژوهش شامل 379 نفر دانش آموز دختر و پسر بوده که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای از میان 162 دبیرستان انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها برای سنجش فرسودگی تحصیلی پرسشنامه برسو سال (1997) و برای یادگیری خودتنظیمی پرسشنامه راهبردهای انگیزشی برای یادگیری سال (1990) و برای عملکرد تحصیلی معدل کل نیمسال اول بوده است. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین ابعاد فرسودگی تحصیلی و عملکرد تحصیلی رابطه منفی و بین یادگیری خودنظم داده و عملکرد تحصیلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. در تحلیل رگرسیون و تحلیل مسیر مشاهده شد که نسبت به یادگیری خودنظم داده، فرسودگی تحصیلی بیشترین واریانس عملکرد تحصیلی را پیش بینی می کند. همچنین تحلیل t2 هتلینگ نشان داد که تفاوت معناداری با مقدارآماره (P=0/019؛ t2=0/27 هتلینگ) بین ترکیب سه متغیر وابسته در دو گروه دانش آموزان دختر و پسر وجود دارد. تحلیل های آزمون تی نمونه های مستقل نمایان ساخت که دانش آموزان دختر و پسر تنها در متغیر عملکرد تحصیلی تفاوت معناداری با هم دارند؛ به طوری که میانگین عمکرد تحصیلی دانش آموزان دختر 17/32 و میانگین عملکرد تحصیلی دانش آموزان پسر 16/99 است

Keywords:

فرسودگی تحصیلی , یادگیری خودنظم داده , عملکرد تحصیلی , مدارس متوسطه