ارزیابی توسعه ی پایدار محیط زیست شهری سه روش روسازی آسفالت متخلخل، بتن غلتکی و بتن اسفنجی به کمک دو شیوه ی تاپسیس و برنامه ریزی سازشی

امروزه حمل و نقل یکی از شاخص های پیشرفت کشور محسوب می شود و راهسازی و روسازی از جمله موارد بسیار حیاتی در این عرصه است. اما در این بین، توجه به راه هایی که در راستای توسعه ی پایدار محیط زیست شهری رفتار نمایند بسیار ضروری است. در این پژوهش، سعی بر آن شد که از میان برخی از روش های مطرح روسازی درون شهری در جهان، رویه ای که با راه سبز انطباق بیش تری دارد مشخص گردد که این روش ها عبارتند از: آسفالت متخلخل، بتن غلتکی و بتن اسفنجی. با بررسی رویه ها بر اساس معیارهای توسعه ی پایدار محیط زیست شهری، همچون معیار کاهش آلودگی هوا (مانند کاهش سوخت در طول تولید و بهره برداری رویه، کاهش پدیده ی جزیره ی حرارتی)، معیار کاهش اتلاف منابع آبی (از طریق جمع آوری رواناب های سطحی)، معیار کاهش اتلاف انواع انرژی و پسماند و معیار کاهش خسارت به محیط-زیست از طریق دو شیوه ی مهم تصمیم گیری چند معیاره (تاپسیس و برنامه ریزی سازشی) روش مطلوب روسازی درون-شهری در شرایط معمول جغرافیایی ایران مشخص گردید. نتیجه نشان داد که بتن اسفنجی بهترین کارکرد را از منظر معیارهای توسعه ی پایدار محیط زیست شهری خواهد داشت

Keywords:

روسازی درون شهری , توسعه ی پایدار محیط زیست شهری , تصمیم گیری چندمعیاره