مقایسه تلفظ شناسه سوم شخص مفرد در لهجه های محاوره ای معیار و اصفهانی درچارچوب نظریه بهینگی

شناسهٔ سوم شخص مفرد، یعنی /ad-/ در لهجهٔ محاورهای معیار به صورت [e] و در لهجهٔ اصفهانی به صورت [ed] تلفظ می شود. تلفظ معیار نتیجهٔ حذف همخوان /d/ و تبدیل واکهٔ /a/ به [e] است. ولی در لهجهٔ اصفهانی همخوان /d/ حذف نمی شود، بلکه فقط واکهٔ /a/ به [e] تبدیل می شود. همچنین، در هر دو لهجهٔ محاورهای معیار و اصفهانی اگر آخرین واج فعل واکهٔ /o/ باشد همخوان /d/ حذف نمی شود، واکهٔ /a/ نیز به واکهٔ e] تبدیل نمی شود، بلکه حذف می شود. در نتیجه، شناسهٔ سوم شخص مفرد به صورت [d] تلفظ می شود. هدف این مقاله این است که دلایل تلفظ شناسهٔ سوم شخص مفرد به این سه صورت مختلف، در چارچوب نظری بهیکی (2004 /1993 ,Wide. Prince & Smolensky) از طریق دستیابی به رتبه بندهای دربرگیرنده از محدودیتهای مختلف مورد تحلیل و تبیین قرار بگیرد. در این پژوهش پیش از ورود به مباحث نظریهٔ بهینگی استدلال می شود که حذف همخوان /d/ زمینه چین تبدیل واکهٔ /a/ به [e] در لهجهٔ محاورهای معیار است. همچنین، استدلال می شود که اگرچه تبدیل واکهٔ /a/ به [e] در هر دو لهجهٔ محاورهای معیار و اصفهانی رخ می دهد، دو محدودیت نشانداری مختلف عامل رخداد این فرآیند در هریک از این دو لهجه هستند. این پژوهش

Keywords:

شناسهٔ سوم شخص مفرد , حذف پایانی , بالارفتگی , لهجهٔ اصفهانی , نظریهٔ بهینگی ,