سنجش ارتباط بین تعاملات اجتماعی و پیاده محوری محلات ( نمونه موردی : محلات امیرآباد و دانشگاه تهران )

کیفیت زندگی مسئله امروز برنامه ریزی شهری در دنیاست. رسیدن به کیفیت مطلوب و مد نظر برنامه ریزان شهری، جامعه شناسان شهری، اقتصاد دانان شهری، جغرافی دانان شهری و ساکنین شهر تبدیل به یکی از پیچیده- ترین سوالات شده و تلاش برای پاسخ به آن، راهکارهای متعددی را پیش روی مدیران شهری نهاده است. یکی از این راهکارها توجه به پیاده ها در شهر است. کاهش قابلیت پیاده مداری محلات، از سویی باعث تغییر مفهوم حیات اجتماعی محله به عنوان بستری برای تعاملات و روابط اجتماعی شده است و از سوی دیگر، باعث از دست رفتن منافع ناشی از پیاده مداری محله همانند کاهش میزان جرم و ناامنی، افزایش سلامت عمومی، ارتقاء کیفیت های زیبایی شناختی و غیره شده است. لذا در سال های اخیر نگرانی هایی که به خاطر تاثیرات منفی کاهش پیاده مداری به خصوص در مقیاس محله ایجاد شده است، توجه بیشتری را به نقش پیاده مداری در شهرها و محلات جلب کرده است. هدف این پژوهش، بررسی پیاده مداری محلات و نیز سنجش ارتباط بین تعاملات اجتماعی و توسعه پیاده روی از منظر ساکنین محلات امیرآباد و دانشگاه تهران واقع در منطقه شش شهرداری تهران می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد بین تعاملات اجتماعی و توسعه پیاده روی در محلات امیرآباد و دانشگاه تهران رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد.

Keywords:

پیاده روی , تعاملات اجتماعی , محلات امیرآباد و دانشگاه تهران