بررسی و مقایسه شیوه داستان پردازی در قرآن و کتب عرفانی با تأکید بر کشف المحجوب هجویری

یکی از موثرترین شیوه های جذب مخاطب جهت تأثیرگذاری، بیان موضوع و پیام و هدف موردنظر در قالب داستان است.قرآن کریم به عنوان کتابی آسمانی برای عبرت دهی و هدایتگری شیوه داتانی را به عنوان ابزاری کارآمد در بیان آموزه های خود برگزیدهاست و با بهره مندی از عناصر روایی، شیوه ای خاص و منحصر به فرد از بیان روایی را با هدف عبرت دهی و هدایتگری اتخاذ کرده است.حکایت پردازی و داستان پردازی یکی از سنت های بسیار مهم در میان صوفیان بوده و نویسندگان صوفی به تقلید از قرآن همواره ازحکایت به عنوان ابزاری در جهت گسترش اندیشه های خود استفاده می کرده اند هجویری از جمله کسانی است که در پروردن حکایات وغنا بخشیدن به آنها نسبت به سایر نویسندگان موفق تر عمل کرده و بهترین عارفانه نویسی ایران است که حکایات و شبه حکایاتصوفیانه بخش مهمی از کتاب کشف المحجوب را به خود اختصاص داده که در بخش های گوناگون کتاب برای تاکید بر گفته های نویسندهآورده شده اند که از نظر ساختار و معنا قابل تحلیل هستند.داستانهای قرآن و کتب عرفانی از دیرباز از جنبه های مختلف تاریخی، تربیتی، مذهبی و محتوایی بررسی شده اند اما به جنبه هایهنری و مسائل مربوط به شیوه داستان پردازی و تحلیل عناصر داستانی کمتر توجه شده است. مقاله حاضر توصیفی تحلیلی است و طی -آن به بررسی و تحلیل عناصر داستانی نظیر ساختارر طرح و پیرنگ و شخصیت و شخصیت پردازی می پردازد و این عناصر داستانی را درقرآن و کتاب کشف المحجوب بعنوان مهمترین اثر عرفانی مورد بررسی و مقایسه قرار می دهد تا وجوه تشابه و افتراق آنها را در چگونگیبهره مندی از این عناصر روایی مشخص نماید.

Keywords:

قرآن , داستان , حکایت عرفانی , عناصر داستان , کشف المحجوب هجویری