بازخوانی عشق در داستان خسرو و شیرین

عشق و داستان های عشقی در ادبیات فارسی از جایگاه خاصی برخوردار است. علاوه بر تعزل ها، منظومه هایی که در قالب مثنوی سروده شده نیز از ارکان اصلی شعر و ادب ایران است. یکی از بزرگترین شعرای ایران، نظامی گنجوی؛ شاعر سده ششم هجری است که منظومه های متعدد عاشقانه ای مانند خسرو و شیرین و لیلی و مجنون دارد. خسرو و شیرین، داستانی ایرانی است که پایه بحث و گفتگوهای بسیاری بوده است. این کتاب علاوه بر اطلاعات غنی تاریخی که در اختیار خوانندگان قرار می دهد، از لحاظ ادبی و شاخصه های داستانی نیز بسیار مورد توجه قرار گرفته است. خسرو پرویز، پادشاه مقتدر ساسانی، عاشق دختری نژاده از سرزمین ارمنستان به نام شیرین می شود و در راه رسیدن به معشوق، راه درازی را طی می کند. عشق متقابل خسرو و شیرین نسبت به یکدیگر، به عنوانالگوی یک عشق ایرانی در این مقاله مورد بحث و بررسی قرار گرفته و مولفه ها و ویژگی های این عشق، از آنجا که در طول سده ها مورد پسند مخاطب ایرانی بوده، به عنوان خصوصیات و مولفه های عشق ایرانی مورد مداقه و مطالعه قرار گرفته است.

Keywords:

عشق , داستان , نظامی , خسرو , شیرین