بررسی تاثیر نسبت های نقدینگی و نسبت سرمایه در گردش مبتنی بر ارزش های تاریخی حسابداری در پیش بینی ریسک اعتباری تسهیلات اعطایی بانک ها و موسسات اعتباری با استفاده از مدل لاجیت

امروزه سنجش و اندازه گیری، بررسی واکاوی مخاطره اعتباری مشتریان )تسهیلات گیرندگان( در بانک ها و موسسات اعتباری به عنوان فعالان بازار پول و عاملان واسطه گری وجوه، یکی از مهمترین تصمیمات مالی پرچالش به شمار می آید. نحوه تصمیم گیریدر خصوص اعطای تسهیلات به مشتریان از این جهت دارای اهمیت می باشد که عدم ارزیابی دقیق وضعیت اعتباری مشتریان می تواند منجر به غیرجاری شدن اعتبارات اعطایی )معوق، سررسیدگذشته، مشکوک الوصول و در نهایت سوخت شده یا لاوصول( و مطالبات بانک و موسسه اعتباری شود. با توجه به اینکه سرمایه بانک ها نسبت به کل ارزش دارایی های آنها ناچیز و کم اهمیتاست، حتی اگر درصد کمی از وام ها قابل وصول نباشند، بانک با خطر درماندگی مالی و در نهایت ورشکستگی رو به رو خواهد شد. در حال حاضر بانک ها و موسسات اعتباری به منظور سنجش ریسک اعتباری مشتریان از رویه های قضاوتی استفاده می نمایند ، اما از آنجایی که روش های قضاوتی، وقت گیر، پرهزینه و کاملاً ذهنی و بدون لحاظ سایر متغیرهای درون و برون سازمانی می باشند، ازروایی علمی و ثبات لازم برخوردار نمی باشند و به همین دلیل منجر به سنجش ناکارآمد ریسک اعتباری مشتریان و در نهایت افزایش میزان مطالبات غیرجاری می شوند. در این تحقیق سعی شده است با استفاده از مدل لاجیت و بکارگیری برخی متغیرهای تاریخی حسابداری )نسبت های مالی( اقدام به برآورد ریسک اعتباری مشتریان بانک ها شود

Keywords:

متغیرهای حسابداری , نسبت های مالی ریسک اعتباری مشتریان , مدل لاجیت