تحلیل کشسانی تقاضای اتوبوس تندرو شهر تهران با تغییر ساختار کرایه

توسعه خطوط و افزایش کیفیت سرویسدهی حمل و نقل همگانی از راهکارهای افزایش سهم حمل و نقل همگانی است. این توسعه نیازمند سرمایهگذاری است که بخشی از آن توسط کرایه دریافتی از کاربران تأمین میشود.افزایش کرایه به طور مستقیم ممکن است موجب کاهش استفاده از حمل و نقل همگانی گردد. یک روش تغییر ساختار کرایه و سپس افزایش کرایه میباشد. یکی از نگرانیهای گردانندههای حمل و نقل نحوه اثرگذاری تغییرساختار کرایه بر رفتار سفر کاربران میباشد. در این پژوهش، تأثیر دو ساختار کرایه مسافت مبنا و زمان مبنا بر رفتار کاربران اتوبوس تندرو خط 7 تهران سنجیده شده است و پس از آن کشش تغییر ساختار کرایه برای اتوبوس تندرو محاسبه شده است. سیاستهای مورد نظر تحت قالب تکنیک رجحان بیان شده از 300 نفر از کاربران حمل و نقل عمومی پرسیده شده است. مدلسازی با استفاده از لوجیت آشیانهای نشان میدهد که تغییر ساختار کرایه به مسافت مبنا احتمال انتخاب گزینه تغییر وسیله را به میزان0/63درصد کاهش مییابد. افزایش کرایه در ساعات اوج برای کاربرانی که در اوج سفر میکنند احتمال انتخاب گزینه تغییر ساعت سفر را0/36درصد افزایش میدهد. اعمال این دو سیاست به طور همزمان احتمال اینکه فرد در سفر خود تغییری ندهد 0/1 درصد افزایش می یابد

Keywords:

ساختار مسافت مبنا , ساختار زمان مبنا , سیاست کرایه , کشسانی حمل و نقل عمومی