اهمیت مشارکت مردمی و سازمان های مردم نهاد (NGO) در حل معضلات بافت های فرسوده شهری (نمونه موردی: محله آبکوه مشهد)

بافت های فرسوده شهری پدیده و مساله ای است که اغلب شهرهای کشور با آن مواجه اند. یکی از راهکارهای مطمین و عملی پیشروی برنامه ریزان شهری برای ساماندهی فضایی مطلوب بافت های فرسوده شهری، استفاده از مشارکت عمومی و سازمان های مردم نهاد به منظور برنامه ریزی جهت کاهش انواع نامطلوبیت هایی است که از سوی این طیف از خصوصیات بافت های فرسوده بر فضاهای شهری وارد می شود. در بافت فرسوده شهری نیاز به استراتژی های قانونی و مدیریتی و یکپارچگی، مدیریت و اصلاح قوانین، مقررات و اتخاذ سیاست های حمایتی و هدایتی جهت سرعت بخشیدن به حرکت های نوسازی، بهسازی و بهره گیری از مشارکت مدیریت های محلی در انجام امور برنامه ریزی و طراحی شهری می تواند بسیار موثر و مفید واقع گردد. مقاله حاضر می کوشد تا به ارزیابی و تحلیل پتانسیل ها و نارسایی های بافت فرسوده شهری در محله آبکوه مشهد بپردازد. نوع پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت توصیفی- تحلیلی و به لحاظ هدف کاربردی است. در نهایت با توجه به یافته ها، مبانی نظری و تجارب جهانی، راهبردهایی جهت بهبود بافت فرسوده محله آبکوه مشهد ارایه گردیده است.

Keywords:

بافت فرسوده , نوسازی و بهسازی , مشارکت , سازمان های مردم نهاد