بررسی قابلیت و تنگناهای موجود در بافت تاریخی محله خورریا و ضرورت آن در ساماندهی محلات دامغان

بافت های تاریخی شبکه های منسجم از فضاهای شهری هستند که ، هماهنگی و پیوستگی میان اجزای فضا و فعالیت های آن وجود دارد و بعنوان بخشی از هویت اجتماعی کشور محسوب میشوند. اما با گذشت زمان و با از میان رفتن پیوستگی محلات،تغییراتی در سازمان اجتماعی آنها گشته و موجب از بین رفتن هویت فضا شده است که زمینه مناسبی را برای فرسودگی این بافت های با ارزش و تاریخی فراهم نمود.از آنجایی که این بافت ها محدوده های آسیب پذیر در برابر مخاطرات طبیعی بشمارمی آیند ، نیازمند برنامه ریزی و مداخله هماهنگ برای ساماندهی هستند.محله خوریا از جمله بافت های تاریخی محسوب میگرددکه بدلیل قرار گرفتن در مجاورت عناصر با ارزش شهر، در مجموعه شهری دارای موقعیت منحصر بفردی می باشد ، ولی با گذشت زمان دستخوش تغییرات زیادی در سیما و بافت خود گشته است. این عوامل باعث شده تا بحران در بافت های تاریخیهمواره مستقلا محل تامل و توجه جدی باشد. روش مطالعه در این نوشتار موردی با رویکرد کیفی است و داده های تحقیق از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای بوده و تحلیل آن به روش سوات بدست آمده است. نتایج پژوهش پس از بررسی نقاط قوت ، ضعف ، تهدید و فرصت ها ، بدنبال دریافت قابلیت ها و تنگناهای موجود در بافت تاریخی محله خوریا بوده تا بتواند راهبرد مناسبی را در جهت ساماندهی بافت انتخاب کند. زیرا ارتباط بافت ها قبل از هر چیز نیازمند به برنامه ریزی صحیح و هدفمند در راستای طراحی است تا بتوانند هویت خود را حفظ نماید.

Keywords:

بافت تاریخی , محله خوریا , ساماندهی