تغییر اقلیم و اهمیت کشت پاییزه چغندرقند در ایران

آب مهمترین عامل محدودکننده کشاورزی کشور است. چغندرقند بهاره درحال حاضر، در مناطقی کشت می شود که محدودیت آب بالاست و افزایش سطح زیرکشت این گیاه در اکثر مناطق کشت بهاره با اصل حفظ منابع آب و خاک مغایرت دارد. استفاده از پهنه های جدید تولید چغندرقند پاییزه، این امکان را به وجود می آورد که سطح زیرکشت این محصول در مناطق گرم و نیمه گرم افزایش یابد. پدیده نامطلوب بولتینگ، عمده ترین محدودیت در زمینه توسعه کشت پاییزه در کشور محسوب می شود. ازآنجاییکه، شدت این پدیده بسته به شرایط جغرافیایی، رقم موردکاشت و عملیات زراعی می تواند نوسان داشته باشد. بر همین اساس، کشت دیرهنگام بذر، تغییرتاریخ کاشت، کاهش میزان مصرف نیتروژن و افزایش تراکم بوته می تواند از احتمال بولتینگ بوته ها همزمان با افزایش طول روز در فصل بهار بکاهد. نتایج مطالعات نشان می دهد از دیگر راهکارهای کاهش بولت به کاربرد پاکلوبوترازول به میزان 60 گرم در هکتار طی دو نوبت (اواسط اسفند و اواخر فروردین) ومحلول پاشی سایکوسل(در مرحله ی 6 تا8 برگی به میزان 1000ppm) اشاره کرد. در نهایت، با توجه به تحقیقات صورت گرفته و استفاده از تحقیقات موسسه تهیه و اصلاح بذر چغندرقند، اهمیت کشت پاییزه چغندرقند، مناطق مستعد کشت پاییزه چغندر قند و برخی از ارقام توصیه شده معرفی خواهند شد.

Keywords:

چغندرقند پاییزه , سایکوسل , قند , کارایی مصرف آب