عدم بهره گیری دانش آموختگان رشته های مهندسی و معماری از سازه های نوین، آسیب شناسی و جستجوی راه حل ها

در سده اخیر شماری از مطرح ترین آثار معماری و مهندسی مدرن در سطح جهان با استفاده از سازه های نوین و فرم های هندسی غیر متداول ساخته شده اند. به صورت طبیعی، طراحی چنین فرم هایی به مهارت ها و ابزارهایی پیشرفته تر از آنچه در طراحی فرم های معمول به کار می روند، نیازمند است و آموزش های ویژه ای را نیز طلب می کند. تجربه عینی نشان می دهد که متاسفانه تعداد دانشجویان و دانش آموختگانی که توانایی مشارکت در چنین طراحی هایی را دارند، قابل توجه نیست. در ریشه یابی مشکل و با مطالعه محیط های آموزشی موفق در دیگر نقاط جهان، عواملی قابل شناسایی هستند که برخی از عمده ترین آن ها عبارتند از: -) عدم بازنگری و اصلاح برنامه آموزشی رشته های مهندسی و معماری -) عدم پیش بینی دروس مورفولوژی در دانشگاهها؛ -) فلسفه زدگی در محیط های آموزشی معماری؛ -) مشکلات آموزشی مرتبط با دروسی مانند ریاضیات، هندسه تحلیلی و هندسه ترسیمی و طراحی دست آزاد؛ -) مشکل آشنایی با نرم افزارهای مناسب برای طراحی و تحلیل سیستم های نوین؛ -) کمبود امکانات برای درک عینی رفتار سازه ها؛ -) عدم تمرین کار گروهی با دیگر تخصص های دخیل در ساختمان؛ -) عدم آشنایی با مسائل قابلیت اجرا؛ -) کمبود امکانات تجربه مستقیم پروژه های بین المللی؛ -) عدم دسترسی به تجارب داخلی برای حل مشکلات فوق راه حل های مختلفی در ابعاد علمی و آموزشی باید به کار گرفته شود که با ترکیب مناسب، بومی سازی و به هنگام سازی مداوم می توانند به روش های مناسب در محیط های آموزشی تبدیل شوند. این مقاله به تحلیل مشکلات فوق و ارائه راه حل های مناسب با ذکر نمونه های متعدد در دانشکده های معماری و مهندسی در ایران و برخی دانشکده های مطرح بین المللی می پردازد

Keywords:

آموزش عالی , معماری , مهندسی , سازه های نوین , فناوری