اثربخشی آموزش روانشناسی مثبتنگر بر رضایت زناشویی، موضوعات شخصیتی ، حل تعارض وروابط جنسی زنان متاهل شهر اصفهان با در نظر گرفتن متغیر تعدیلی هوش معنوی

هدف پژوهشحاضر، بررسی تاثیر آموزش روانشناسی مثبتنگر بر رضایت زناشویی، موضوعات شخصیتی ، حل تعارض و روابط جنسی زنان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاورهی خانوادهی شهر اصفهان با در نظر گرفتن اثر تعدیل کننده هوش معنوی و با استفاده از روش پژوهشی نیمه آ زمایشی دوگروه (گروه گواه و گروه آزمایش) با پیشآزمون، پسآزمون و دورهی پیگیری بود. 30 نفر شرکت کننده به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و ب ه صورت تصادفی در دو گروهگواه و آزمایش ( 15 نفر گروه آزمایشو 15 نفر گروه گواه) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل: پرسشنامهی 47 سوالی رضایت زناشویی انریچ ( 1983 ) و پرسشنامهی 24 سوالی هوش معنوی کینگ ( 2008 ) بود. درمورد گروه آزمایش آموزش گروهی روانشناسی مثبتنگر در 10 جلسه ی 90 دقیقهای هر هفته یک جلسه، اجرا و در مورد گروه گواه هیچ گونه مداخلهای انجام نشد. یافتههای بهدست آمده با تحلیل کواریانسنشان داد که آموزش روانشناسی مثبتنگر تاثیر معناداری بر افزایش رضایت زناشویی، موضوعات شخصیتی ، حل تعارض و روابط جنسی زنان متاهل در مراحل پسآزمون و پیگیری دارد. همچنین یافتهها نشان دادند هوش معنوی بهعنوان متغیر تعدیلی، تاثیر معناداری بر تاثیر آموزش مبتنی بر روانشناسی مثبت نگر بر افزایشرضایت زناشویی و روابط جنسی زنان متاهل در مرحله پیگیری دارد.

Keywords:

رضایت زناشویی , موضوعات شخصیتی , حل تعارض , روابط جنسی , هوش معنوی , روانشناسیمثبتنگر , زنان متاهل