اثربخشی واقعیت درمانی بر تاب آوری دانش آموزان ناشنوا شهر اصفهان

مقدمه: تاب آوری از مولفه های مقابله ای حایز اهمیت در مواجه با مشکلات زندگی است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشیواقعیت درمانی با تاب آوری دانش آموزان ناشنوا دبیرستانی اصفهان انجام شد.روش: جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ناشنوای دبیرستانی اصفهان در سال تحصیلی 95-94 بود که تعداد 30نفر انتخاب و در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل گمارده شدند جهت جمع آوری داده های پژوهش از پرسشنامه تابآوری کانر و دیویدسون استفاده شد. یافته ها: داده ها در دو سطح آمار توصیفی (شاخص میانگین وانحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل کوواریانس) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد مداخله آموزش مبتنی برواقعیت درمانی در متغیر تاب آوری منجر به افزایش معنادار عملکرد در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل در مرحله پسآزمون گردید. متغیر مستقل بر خرده مقیاس های متغیر تاب آوری (شایستگی و استحکام شخصی، اعتماد به غرایز شخصی، تحمل عواطف منفی، پذیرش مثبت عواطف، روابط ایمن و تاثیرات معنوی) به ترتیب 77، 84، 77، 59 و 58 درصد از تغییرات متغیرهای وابسته را تبیین می نماید (P<0/05). نتیجه گیری: رویکرد واقعیت درمانی در جهت افزایش تاب آوری بسیار موثر و کاربردی بوده است. بنابراین این رویکرد می تواند در کلسایک ها و مراکز درمانی برای سایر گروه های روان شناختی نیز مورد استفاده قرار بگیرد.

Keywords:

ناشنوا , تاب آوری , واقعیت درمانی