تغییرات سطوح سرمی 1α-PGC در مردان جوان فعال بلافاصله و 24 ساعت پس از غوطه وری در آب سرد متعاقب فعالیت سرعتی تکراری

در PGC‐1 α بعنوان یک تنظیم کننده ی اصلی در بسیاری از آبشارهای پیام رسان سلولی شناسایی و معرفی شده است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی امکان تاثیر غوطه وری در آب سرد پس از فعالیت سرعتی تکراری بر این عامل بود. بر این اساس، تعداد 20 آزمودنی مرد با میانگین سنی 23/5±1/67 سال وزن 67/25±8/52 کیلوگرم قد 1/75±0/05 متر، با میانگین حداکثر اکسیژن مصرفی VO2max 54/14±3/84 میلی لیتر/کیلوگرم/ دقیقه و شاخص توده ی بدنی BMI 21/69±2/02 کیلوگرم بر متر مربع به شکل هدفمند و در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آب سرد CWI, n=10 و استراحت غیرفعال CON, n=10 تقسیم شدند. ابتدا وزن، قد و شاخص حداکثر اکسیژن مصرفی این افراد اندازه گیری شد. سپس از آزمودنی ها خون گیری شد و پس از آن، هرآزمودنی بر روی دوچرخه ثابت، پروتکل فعالیت سرعتی تکراری RSAرا با وزنه ای معادل75 گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن رکاب زد که در چهار دوره و هر دوره شامل هشت مرتبه رکابزنی بیشینه به مدت هفت ثانیه و 23 ثانیه استراحت غیرفعال در بین تکرارها بود و پس از پایان هر دوره، به مدت پنج دقیقه تا شروع دوره بعدی استراحت داشت. پس از پایان دوره چهارم از ورید پیش بازویی خونگیری به عمل آمد. پس از آن گروه استراحت غیرفعال به شکل نشسته بر روی صندلی و گروه آب سرد به مدت 12 دقیقه تا زایده ی خاجی در آب14 درجه سانتیگراد به شکل ایستاده قرار گرفت. دمای آب در هر دو دقیقه کنترل شد. 15 دقیقه پس از اتمام قرار گرفتن در آب سرد، دوباره از هر دو گروه، خونگیری به عمل آمد. پس از گذشت 24 ساعت از آخرین خونگیری، از آزمودنی ها به همان شکل خون گرفته شد برای تعیین طبیعی بودن داده ها آزمون شاپیرو-ویلکز و برای تعیین تفاوت احتمالی موجود در بین میانگین ها در هر یک از گروه ها در زمان های مختلف از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه های مکرر Repeated Measure استفاده شد. تمامی تحلیل ها در سطح p<0/05 انجام گرفت نتیجه پژوهش حاضر، نشان داد مقادیر سرمی PGC‐1α پس از فعالیت RSA در گروهها با وجود افزایش، معنادار نبود.