اهمیت ارزش های فرهنگی، تاریخی در احیای بافت های فرسوده شهری با رویکرد اصول پایداری

با نگاهی به ساختار شهری و معماری امروز میتوان دریافت که گونه ای از بی هویتی فرهنگی در معماری و شهرسازی پدیدار گشته است، حال آنکه فرهنگ اصیل ایرانی ارزشهایی را در خود دارد که می تواند به مثابه عنصر تجدید حیات شهری و معماری ، از آن یاد کرد. از سویی دیگر، رویکردهای گوناگونی در نوع و نحوه مداخله در بافت های شهری وجود دارد که بر اساس اهداف ، شرایط و دیدگاه ها قابل بررسی است. یکی از این اصول مداخله، پایداری می باشد که علاوه بر دخیل بودن مسایل جاری، میتواند در مسایل آتی نیز تاثیرگذار باشد. با وارد نمودن سیاست ها و اهداف توسعه پایدار در نوسازی و بهسازی بافت های فرسوده می توان نوعی دخل و تصرف پایدار را چه در مرحله برنامه ریزی و سیاست گذاری، چه در مرحله طراحی و چه در مرحله جزییات بوجود آورد. مقاله حاضر با رویکرد توصیفی و تحلیلی سعی بر آن دارد به ارزیابی اهمیت فرهنگ و پایداری در روند مداخله در بافت های شهری بپردازد و در نهایت اصول مداخله در روند بهسازی و نوسازی بافت های شهر هم از نظر فرهنگی و هم اصول پایداری ارایه دهد.

Keywords:

معماری و شهرسازی , فرهنگ , پایداری , بافت شهری